Θεσσαλονίκη 14: "Buzzard" - REVIEW

Buzzard

Εφιαλτική ιστορία χαμένης ενηλικίωσης

Ο Marty ζει με απάτες εις βάρος του χρηματοιοικονομικού γραφείου στο οποίο εργάζεται αφού πιστεύει ότι όλος ο κόσμος οφείλει να συνεισφέρει στην επιβίωσή του. Αυτή του η πεποίθηση τον φέρνει ένα βήμα πριν την παράνοια και το φιλμ αυτό αποτυπώνει την αποδόμηση ενός μοναδικού κινηματογραφικού χαρακτήρα.

Η πορεία ενός ήρωα ανθολογίας στο 3ο και τελευταίο μέρος της τριλογίας με τίτλους ζώων (ο γύπας εδώ διαδέχεται έναν πίθηκο και ένα κογιότ) ενός καταπληκτικού, πρωτοπόρου αμερικάνου σκηνοθέτη. Ο Joel Potrykus με καθαρά προσωπική κινηματογραφική γραφή μας φέρνει βίαια και απότομα πολύ κοντά στο πρόσωπο την ιστορία του, μακάβρια, εφιαλτική, με νεογέννητο χιούμορ και μυρωδιές από χαλασμένα τσιπς και παρακμιακή μακαρονάδα να έχουν ποτίσει το φιλμ ανεξίτηλα.

Ο παρανοϊκός χαρακτήρας της ιστορίας χτίζεται από την αφήγηση ανάποδα, από την κορφή προς τα θεμέλιά του. Είναι ασέξουαλ, ένας αναδυόμενος ενήλικας που κάπου εκεί στις όχθες των ευθυνών είπε να πετάξει με αυθάδεια τα νερά στο σύστημα που νιώθει ότι τον απειλεί.

Μία ιστορία χαμένης ενηλικίωσης, με τους κώδικες του εφηβικού indie αμερικάνικου σινεμά να προεκτείνονται με φυσικότητα και πάθος. Κι εδώ οι γονείς είναι απόντες, κι εδώ η αισθητική μυρίζει 90's, κι εδώ η βία είναι η συνέχεια κατακερματισμένων εαυτών που δεν έχουν που να ακουμπήσουν το βλέμμα τους. Για τον Marty, τα όρια που σταδιακά μπαίνουν όσο προχωρά το φιλμ δεν προστατεύουν τίποτα παρά μόνο τη δυσκολία του από το να αναπτύσσεται ραγδαία. Το σύστημα αντιπροσωπεύει μία οικογένεια που μονίμως του χρωστάει. Ο χαρακτήρας του φίλου του πρωταγωιστή, ένα υπερανεπτυγμένο παιδί που ενσαρκώνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης, αποτελεί το alter ego του και το πως αυτό θα διαμορφωνόταν αν υπήρχε ένας γονιός. Ουσιαστικά οι δυο τους διαμορφώνουν έναν άνθρωπο που έχει μπει στο φαύλο κύκλο του να χρωστά συνεχώς στον εαυτό του και τελικά να μην του δίνει τίποτε.

Τα κινηματογραφικά μέσα του φιλμ χρησιμοποιούνται εκπληκτικά, προκειμένου να δώσουν την αίσθηση ενός απολαυστικά διαταραγμένου ψυχισμού, όπου το μέσα και το έξω είναι μία ενιαία ποιότητα που αφέθηκε ελεύθερη να παίζει επικίνδυνα σε μία παιδική χαρά. Αξιοποιούνται κατασκευαστικές μέθοδοι του Korine τόσο ως προς σεκάνς φόρους τιμής σε εκείνους όσο και σε άλλες όπου ο αυτοσχεδιασμός μοιάζει να έχει γίνει ερήμην ακόμα και του ίδιου του σκηνοθέτη. Το μοντάζ τολμά να συνεργαστεί με το sound design σε διάφορα απροσδόκητα επίπεδα ενώ το δίπολο φλου νετ γίνεται για την κάμερα απλά μία σύμβαση.

Το σχόλιο για την επίδραση των media στην εκδήλωση βίαιων συμπεριφορών γίνεται άλλοτε σχεδόν παιδικά και άλλοτε με αριστοτεχνικούς υπαινιγμούς, μέσα από το στόμα ενός χαρακτήρα που μοιάζει σα να έχει καταπιεί τόνους ατακών από τις ταινίες τρόμου που λατρεύει (τονίζεται τό πόσο horror buff είναι) και φαίνεται σαν τελικά όλες οι πράξεις στις οποίες προβαίνει να έχουν το σκοπό να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να έχει την ευκαιρία να προβάρει τα λόγια των τεράτων που θαυμάζει

Ο Marty στην ουσία είναι ένα παιδί που όταν μιλά με τη μάμά του κρύβει το γάντι του με τις λεπίδες πίσω από την πλάτη και αποκαλύπτει το αυθεντικό του πρόσωπο που νομίζει ότι κρύβει μέσα στο γάντ ι αυτό. Όμως οι δυο τους συνδέονται μόνο με ένα καλώδιο και ο καθρέφτης που περιμένει από εκείνη είναι κι εκείνος κρυμμένος σε υπόγεια που όλοι έχουν ξεχασει. Ο Marty αφήνεται, τελικά να τον ξεγελάσουν οι οθόνες, αφού αυτή η σχέση της (αυτ)απάτης είναι η μόνη μέσα στην οποία αισθάνεται ασφαλής, με το θεατή να γίνεται πρόθυμα ένα ακόμα alter ego του.

Εύη Αβδελίδου

9/10