Palo Alto

Αποξένωση. Κενό.

Η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της νεαράς Τζία Κόπολα, εγγονής του Φράνσις Φόρντ, έχει τίτλο Palo Alto και βασίζεται σε μια συλλογή μικρών διηγημάτων του Τζέιμς Φράνκο, ο οποίος προφανώς παίζει και στην ταινία.

Η Κόπολα, με ντοκουμενταρίστικη αισθητική και διακριτική ματιά, παρατηρεί τους χαμένους Καλιφορνέζους πιτσιρικάδες που ως όμορφα παιδιά, ‘όμορφα καίγονται’. Στο ρόλο των χαμένων εφήβων πρωταγωνιστούν οι εξαιρετικοί εδώ Emma Roberts (ανηψιά της Julia Roberts) και Jack Kilmer (γιος του Val Kilmer, τον οποίο επίσης βλέπουμε σε μικρό ρόλο), ενώ ο James Franco υποδύεται το γυμναστή που θα αποπλανήσει την μαθήτριά του.

Πολλά ασυνάρτητα γεγονότα χωρίς ειρμό, χωρίς κεντρικό μήνυμα, με το σκηνικό να συντίθεται από μπάφους, σεξ, virgins και suicidal minds, προβλήματα, πάρτυ αλκοόλ και γενικά ολόκληρη την κλισεδιάρικη αμερικανιά και πολλές φορές απλοϊκότητα των ‘teen movies’ του ’90. Κάτι που πιθανότατα γίνεται εσκεμμένα από τη σκηνοθέτιδα η οποία, κρατώντας πάντα απόσταση από τους χαρακτήρες της, καταφέρνει ωστόσο να αποδώσει τα συναισθήματά τους με ρεαλισμό, πότε με τη βοήθεια της φωτογραφίας και τα κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών και άλλοτε με τη μουσική.

Η ίδια, μένει σιωπηλός παρατηρητής στις κενές ζωές των αντι-ηρώων της με πάντα όμως συμπαθητική διάθεση απέναντί τους, χωρίς να συμπάσχει μαζί τους όμως ούτε τους κρίνει για τις επιλογές τους (δεν παραλείπει ωστόσο να δείξει τις συνέπειες αυτών), γι’αυτό και τελειώνει την ταινία της με ένα ‘αινιγματικό’ στοιχείο.

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιείς ότι ουσιαστικά δεν έχεις γνωρίσει καν αυτούς τους ανθρώπους, δεν γνωρίζονται καν μεταξύ τους, δεν ξέρουν ούτε τους ίδιους τους εαυτούς τους. Αποξένωση. Κενό. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι ενώ παρατηρεί, δεν εμβαθύνει, μένει στα ‘ρηχά’. Η ταινία είναι σαφώς επηρεασμένη από το ‘The Virgin Suicides’ της θείας της, Sofia Coppola –μπορείς να δεις και τη σχετική αφίσα στο δωμάτιο της Έιπριλ- είναι αξιοπρεπής ως πρώτη απόπειρα, αλλά σίγουρα δεν καταφέρνει να γίνει μια μεταμοντέρνα εκδοχή του ‘American Graffiti’ ή του ‘Kids’ . Μια ταινία με δυνατούς χαρακτήρες (ειδικά το πρωταγωνιστικό δίδυμο), αλλά χωρίς δυνατό ‘κορμό’.

Eιρήνη Κατσαρά