Locke

Roadtrip με μια BMW - εξομολογητήριο προς την κάθαρση

Μια BMW, o Xάρντι στο τιμόνι κι εσύ. Ένα κλειστοφοβικό φιλμ από τον Στίβεν Νάιτ (Dirty Pretty Things, Eastern Promises) και συνάμα ένα road movie με τον Τομ Χάρντι σε one man show σε έναν από τους καλυτέρους ρόλους της καριέρας του που θυμίζει περισσότερο θεατρική ερμηνεία στο σανίδι. Ο πάντα εξαιρετικός Χάρντι, δίνει τον καλύτερό του εαυτό σε μια ταινία που έχει στοιχεία τόσο από το ‘Buried’ όσο και από το ‘Drive’’, και είναι ο ένας και μοναδικός λόγος που σε κάνει να μη βαριέσαι στα μονότονα πλάνα που εκτυλίσσονται στο αυτοκίνητό του ή αλλιώς το εξομολογητήριό του, σε ένα roadtrip του ίδιου προς την κάθαρση.

Ο ήρωας οδηγεί σταθερά, αλλά μέσα στο εσωτερικό του όλα ταλαντεύονται, όλα διακυβεύονται: η οικογένειά του, το επόμενο μεγάλο project στη δουλειά του, η δεύτερη οικογένεια που πρόκειται να αποκτήσει. Η κρίση στο εσωτερικό του ήρωα, η ζωή του, η αξιοπρέπεια και το ρίσκο είναι θέματα που τον απασχολούν και που ζωγραφίζονται εκφραστικά στο πρόσωπό του.

Εσύ με τη σειρά σου, σιωπηλός παρατηρητής, βλέπεις επί μιάμιση ώρα τον οδηγό Άιβαν Λοκε να προσπαθεί να εξηγήσει στη γυναίκα του ότι έκανε ένα ‘στιγμιαίο λάθος’ που όμως πρέπει να αποκαταστήσει και να φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή του.

Ο λόγος είναι ένας: το κλάμα ενός μωρού, η έλλειψη τρυφερότητας, η απουσία πατέρα και τα ψυχολογικά τραύματα που ο ίδιος υπέστη αποτελούν τον καταλύτη της συμπεριφοράς του. Δε θέλει να συμβεί το ίδιο στο παιδί που θα φέρει στον κόσμο μια γυναίκα με την οποία έκανε ένα one night stand σε κατάσταση μέθης. Οπότε θα πρέπει να φτάσει εκεί πριν γεννήσει. Και αυτή είναι μία μόνο από τις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει. Δύσκολο όμως και παράλληλα μια ακόμη πρόκληση είναι να το πει και στην οικογένεια που ήδη έχει..

Η ταινία ξεκινά με τον ίδιο και το σενάριο πλέκεται μέσα από αλλεπάλληλες κλήσεις, όπου το κουβάρι της υπόθεσης ξετυλίγεται και εσύ μαθαίνεις τι έχει συμβεί στη ζωή του, ακούγοντας τον ήχο του τηλεφώνου, διαφορετικές φωνές στην άλλη άκρη του ακουστικού –που όμως δε βλέπεις- και βλέποντας φώτα, τόνους μπετό σε αυτοκινητόδρομους και το πρόσωπο του ήρωα από διάφορες οπτικές γωνίες είτε ανφας, είτε προφίλ είτε ως κάτοπτρο από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου.

Και φυσικά για όλο το παιχνίδι της φωτοσκίασης θα πρέπει να δώσουμε τα ρισπέκτ μας στον Κύπριο διευθυντή φωτογραφίας Χάρη Ζαμπαρλούκο . Η ταινία κέρδισε Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στα Βρετανικά Βραβεία Ανεξάρτητου Κινηματογράφου και Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ του Σύδνεϊ. Αν καταφέρει και σε καθηλώσει ο Χάρντι, θα σε κάνει λαθρεπιβάτη στη ‘μπέμπα’ του και δε θα βγάλεις άχνα στην κούρσα, αν όχι, θα βαρεθείς τη ζωή σου. Προσωπικά μου συνέβη το πρώτο..

Eιρήνη Κατσαρά