Limitless

Υοu must be joking...

Mόνο αν το δει ως ένα στυλιζαρισμένο και παρουσιασμένο με ρυθμούς βιντεοκλίπ ανέκδοτο, ή ένα αλληγορικό παραμυθάκι σχετικά με τις αξίες και την ηθική του ανθρώπου και πόσο εξαρτάται από βοηθήματα, μπορεί κανείς να περάσει καλά χωρίς να κάψει εγκεφαλικά κύτταρα με το "Απόλυτη Ευφυϊα".

Και αυτό διότι ενώ θεωρητικά η σεναριακή ιδέα δεν είναι κακή, η πλοκή της εξελίσσεται βασισμένη σε μια σειρά από απιθανότητες συνυφασμένες σε έναν εντελώς προβλέψιμο και κοινότοπο σκελετό ταινίας (πως το κατάφερε τώρα αυτό ο άτιμος ο Μπέργκερ, δεν ξέρω, θα σας κοροϊδέψω...) που σε κάνει να απορείς με αυτά που βλέπεις, ειδικά όταν αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχουν στιγμές που η ταινία παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά!

Αν τολμήσεις να την δεις και εσύ έτσι, θα χρειαστείς πολλά χάπια (όχι ΝΖΤ) για να ξεπεράσεις τα μύρια όσα προκύπτουν και που τελικά αποθεώνουν τον -παντός είδους- τζόγο σαν επιλογή επιτυχίας, την ίδια στιγμή εμφανίζουν σαν άγιο άνθρωπο τον πρωταγωνιστή που την ίδια στιγμή δεν υπολογίζει τον παραμικρό ηθικό δισταγμό για να πετύχει αυτά που επιθυμεί, ενώ φυσικά το happy end είναι τουλάχιστον αστείο.

Όπως ανέφερα και στην εισαγωγή: αν το δεις χαλαρά, σαν παραμυθάκι, να περνάει η ώρα, θα ακούσεις και τις ωραίες μουσικές του (με Black Keys και λοιπές νεορόκ δημοκρατικές δυνάμεις, μαζί με μια industrial πινελιά από τον προ μηνός βραβευμένο με Όσκαρ Τρεντ Ρέζνορ), θα εκτιμήσεις την αύρα του πρωταγωνιστή Μπράντλεϊ Κούπερ, αλλά και την -μάλλον αχρείαστη όμως- εσάνς ερμηνευτικής αξιοπιστίας που (μάλλον αμήχανα) προσπαθεί να προσδώσει ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Αν δεν έχεις σκοπό να το δεις έτσι, μη το δεις καθόλου...

Απόστολος Κίτσος