3 days to kill

Αναληθοφανής "φούσκα"

Ο Luc Besson γράφει και σκηνοθετεί χρόνια ταινίες, αλλά η πικρή αλήθεια είναι πως μόνο το "Leon" άξιζε. Εδώ συνεχίζει σε ένα ίδιο μοτίβο με το περσινό "The family", με ακόμα έναν τύπο της CIA. Θέλει να συνδυάσει την κατασκοπευτική περιπέτεια με τη σχέση πατέρα-κόρης και γενικότερα της οικογένειας, που ενώ θέλει να δείχνει σοβαρή, θέλει να είναι και ταυτόχρονα χιουμοριστική.

Πόσο όμως καλά μπορεί να πεί ένα αστείο ο Κόστνερ; Παίζει ένα μάτσο πράκτορα που δεν αστοχεί ποτέ (κυριολεκτικά) αλλά η ξαφνική ασθένειά του θα τον κάνει να θέλει να αφήσει πίσω του τους σκοτωμούς της δουλειάς και να πιεί ζεστή σοκολάτα με γυναίκα και παιδί. Αλήθεια.

Το πρόβλημα δεν είναι οι αναληθοφάνειες του σεναρίου, η πλοκή ή γενικά το κλισέ στόρι. Είναι το πως εκετελείται. Φανταστείτε πως ο Κόστνερ είναι μια χαρά ως cool hitman α λα Λίαμ Νίσον με λίγο από "Σωματοφύλακα" αλλά δείχνει να μην έχει την παραμικρή καθοδήγηση. Η κόρη Χάϊλε Στέϊνφελντ -υποψήφια για Οσκαρ στο True Grit των Κοέν- πασχίζει ενώ η ερμηνεία της Αμπερ Χερντ αξίζει 10 κιλά βατόμουρα! Ο σκηνοθέτης McG έχει μια φήμη του καλού εκτελεστή στις σκηνές δράσης, αλλά του έμεινε η φήμη. Οντως "ξυπνάς" λίγο με αυτές, αλλά το γρήγορο μοντάζ (δεν υπάρχει πλάνο να ξεπερνάει τα 3 δεύτερα) κουράζει, όσο καλοστημένες κι αν είναι. Και όταν πυροβολούν τον κεντρικό ήρωα, ξέρεις πως καμιά σφαίρα δεν θα τον βρει... 

Ο Besson θέλει να ενσωματώσει εν μέσω σαματά και πτωμάτων, τα προσωπικά προβλήματα του ήρωα, σχεδόν ποτέ πετυχημένα. Κορυφαία (;) σκηνή ο βασανισμός Ιταλού που διακόπτεται για να δώσει συμβουλές για σάλτσα στην κόρη! Φωτογραφημένη σαν καρτ ποστάλ στο πάντα μαγικό Παρίσι, θέλει να είναι μια ενήλικη περιπέτεια για όλη την οικογένεια, αλλά 2 ώρες μετά θυμάσαι μια "φούσκα" και ότι αδικήθηκε ο καημένος ο Κόστνερ! 

Γιάννης Λυμπέρης