The two faces of January

Αμήχανο

Ενώ το ομώνυμο μυθιστόρημα της Πατρίτσια Χάισμιθ είναι (όπως πάντα) εξαιρετικά ευρηματικό, πολύπλοκο με πολλές δόσεις πολυεπίπεδου μυστηρίου και συμβολισμού, η ρουτινιάρικη (αν και αρκετά ατμοσφαιρική) δημιουργία του Χοσεΐν Αμίνι, καταφέρνει να το αποδυναμώσει κυρίως επειδή στερείται της αντίστοιχης ικανότητας στην σεναριακή προσαρμογή.

Μπορεί να χορταίνουμε την λαμπερή κινηματογράφηση της Ελλάδας με τα όμορφα φίλτρα του Αμίνι, αλλά ο έμπειρος σεναριογράφος («Τζουντ», «Τα Φτερά της Αγάπης», «Drive» στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα χειρίζεται μάλλον αμήχανα και άτονα τα κρυμμένα πάθη των πρωταγωνιστών του και αντί να τα ενορχηστρώσει.

Αφήνει αποκλειστικά τα ηνία στους ηθοποιούς του, οι προσπαθούν αρκετά, αν και χωρίς ουσιαστική καθοδήγηση.

Το κοσμοπολίτικο ντεκόρ χρωματίζει μια ρετρό αφήγηση που απεικονίζει, αλλά μάλλον και δείχνει να ξεπήδησε μέσα από, τα 60s, προσπαθώντας να ξεφύγει από τον ακαδημαϊσμό, χωρίς να τα καταφέρνει.

Α.Κ.