Breath in

Η ταυτότητα μιας σχέσης που φθίνει

Ο Drake Doremus με αυτό το φιλμ παίρνει μία φωτογραφία από πολύ κοντά σε μία οικογένεια που ίσως δε θα ήθελε ποτέ να φωτογραφηθεί. Και ικανοποιεί την άμεση ανάγκη της να καθρεφτιστεί στα μάτια ενός ψυχρού παρατηρητή για να βρει την ταυτότητά της.

Σε ένα σπίτι στα αμερικάνικα προάστια κοιμάται ανήσυχα η ζωή της πόλης, με τον άντρα που ενσαρκώνει ιδανικά ο Guy Pearce να νοσταλγεί την προηγούμενή του ζωή ως μέλος μπάντας και να προσπαθεί να παραμείνει δημιουργικός μέσα στην ησυχία και τη ρουτίνα μίας οικογένειας. Η γυναίκα του φροντίζει να μην ξυπνήσει ποτέ η παλιά τους ζωή, χωρίς να την ενδιαφέρει αν ο ύπνος αυτός κουράζει αντί να αναπαύει. Εκείνος ψάχνει με το βλέμμα τη γυναίκα που αγαπά κι εκείνη του δίνει πίσω μόνο έναν απόηχο. Εκείνη δεν τον αναγνωρίζει και ξεχνά πως το να αγαπάς κάποιον σημαίνει να τον γνωρίζεις κάθε μέρα από την αρχή. Εκείνος επιθυμεί την αναγνώριση και φαντάζεται πως μπορεί να την ανακτήσει σε καινούρια μάτια. Επιθυμεί να τον θαυμάσουν αφού εκείνη δε θυμάται το θαύμα που την ένωσε μαζί του. Περιμένει ένα θαύμα για να θυμηθεί τον εαυτό του. Εκείνη είναι απορροφημένη στο να υψώνει τοίχους από άδεια βάζα αυτοθυσίας ανάμεσά τους. Προσκολλάται στα πράγματα και τη θυμώνει που κάποιος βρίσκει ευχαρίστηση σε κάτι τόσο ζωντανό όσο η μουσική.

Το φιλμ, μέσα από τις γαλάζιες κουρτίνες που απλώνει η υπέροχη υγρή φωτογραφία στους ήρωες σπρώχνει προς τα έξω τις κλωστές χωρίς απόληξη από κάτι που έχει ξεφτίσει χωρίς να έχει ειδοποιήσει κανέναν. Το καινούριο κορίτσι που καταφθάνει με πρωτοβουλία της κόρης τους, είναι μία ενδιάμεση φιγούρα που κρεμά την αποδοχή από ένα τσαμπί και απλώς περιμένει, με τα προβλήματά της εκκρεμούντα και δυνατά.

Η κάμερα σκύβει με συμπόνοια και σκληρότητα πάνω από τους ήρωες και αποκαλύπτει την αλήθεια τους. Δεν υπάρχει ιδιωτικός χώρος για κάνένα, παρά μόνο μυστικός, και καθένας βασίζει την προσωπική του ευτυχία στους άλλους χωρίς ζωογόνο μοναξιά.

Τελικά η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και εκπλήσσεσαι που αυτό το συμβατικό θα έλεγε κανείς σενάριο και θέμα αποδίδει με τέτοια λεπτότητα τις αποχρώσεις μίας σχέσης που έχει χάσει το παιδικό της κομμάτι, σε ένα φιλμικό σύνολο που αποπνέει κάτι ιδιαίτερο και ξεπλένει με νότες το παρελθόν και τις αμαρτίες του. 

Εύη Αβδελίδου