Zero Theorem

Το ρέκβιεμ ενός ανεπανάληπτου παραμυθά

Ο Τέρι Γκίλιαμ εξακολουθεί να αναζητά το νόημα και την φιλοσοφία της ζωής στο κλείσιμο μιας άτυπης τριλογίας (περισσότερο με μια γενίκευση της θεματικής, παρά κατ'ουσίαν) που ξεκίνησε με το αξεπέραστο "Brazil" και συνεχίστηκε με το ονειρικό "12 Monkeys". To "Ζero Theorem" υστερεί σε σχέση και με τα δύο, όμως δεν είναι κακή ταινία.

Έχει ψυχή, όραμα (έστω και κάπως πυκνό, ίσως και λίγο μπερδεμένο), ορισμένες πολύ όμορφες ιδέες, έστω και αν το μπάτζετ δείχνει απελπιστικά μικρό και η αύρα του σπουδαίου αυτού παραμυθά κάπως ξεθωριασμένη. Έστω και έτσι όμως, δεν παύει να θυμίζει έντονα τον Τέρι Γκίλιαμ που λατρέψαμε και σίγουρα αποτελεί μια αναλαμπή ουσίας μέσα σε ένα άναρχο και "φωνακλάδικο" οπτικοακουστικά χρονικό διάστημα των 00s (Brothers Grimm, Tideland, Imaginarium of Dr. Parnassus) που απλά χαζεύαμε τις (πάντα με ενδιαφέρον) δημιουργίες του αναπολώντας τα παλιά.

Ο 74χρονος δημιουργός καταθέτει και εδώ το όραμά του δημιουργώντας έναν φουτουριστικό και κάπως απειλητικό κόσμο και τοποθετώντας μέσα σε αυτόν έναν ιδιοφυή επιστήμονα (πολύ καλός και απόλυτα εναρμονισμένος στο περιβάλλον του σκηνοθέτη ο Κριστόφ Βολτς) που ενώ προσπαθεί να αποδείξει το θεώρημα μηδέν, τελικά αγνοεί την βασικότερη παράμετρο, αυτή του έρωτα και όταν την νιώθει, προσπαθεί να αγνοήσει τι καταπιεστικό σύστημα (που παραδόξως αδυνατεί να το δείξει εφιαλτικό).

Το σενάριο (που ο ίδιος επιμελήθηκε) όμως αυτή την φορά δεν είναι συνεκτικό και για να μπαλωθούν τα κενά καταφεύγει σε αμπελοφιλοσοφίες ενθουσιασμού, ενώ και το φιλμ συνολικά αποπνέει έναν ετεροχρονισμένο και αρκετά παλιομοδίτικο αέρα δημιουργίας, χωρίς τόλμη. Έχει όμως έντονη την σφραγίδα του, εξακολουθεί να αυτοσαρκάζεται με έναν μελαγχολικό τρόπο που συγκινεί και παραμένει αεικίνητος.

Προσωπικά αποκόμισα την αίσθηση ότι ανασκουμπώθηκε και ότι ετοιμάζεται να γράψει το μεγάλο φινάλε της ζηλευτής του καριέρας με τον "καταραμένο" "The Man Who Killed Don Quixote", αιώνια έμμονη ιδέα του. Αμήν και πότε.

Απόστολος Κίτσος