16o ΦΝΘ: "Μας βγήκε πάνω στο τραγούδι" - REVIEW

“And in a year, a year or so this will slip into the sea”

Beirut (Nantes)

Περίληψη: O τελευταίος χρόνος μίας δεμένης παρέας πέντε παιδιών στο Λύκειο, τραγουδισμένος από ένα πρωτότυπα μουσικό ντοκυμαντέρ, που εκμαιεύει την ποίηση από την οικονομική κρίση με φόντο την εφηβεία.

Όταν το υπόβαθρο που πιστεύει κανείς ότι υπάρχει στη χώρα του καταρρέει και η προοπτική για αμοιβόμενη απασχόληση απομακρύνεται όλο και περισσότερο, οι υγιείς του πυρήνες μπορούν να πολλαπλασιαστούν με τη μορφή μουσικών ποιημάτων. Η κρίση μπορεί να κάνει να ανθίσει η δημιουργία, μέσα από τα κατεστραμμένα όνειρα βιοπορισμού.

Αυτό είναι ακριβώς το κλίμα που μεταφέρεται στο ιδιαίτερα πρωτότυπο και αισθητικά προσεγμένο ντοκυμαντέρ του David André, που ήταν παρών στην προβολή του στο Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ φέτος στη Θεσσαλονίκη. Σύχνα, όταν ονειρευόμαστε, πολλές φορές στο κεφάλι μας κατοικεί μία μελωδία.

Το συγκεκριμένο ντοκυμαντέρ εξωτερικεύει με την εικόνα και το λόγο του τα όνειρα και τις ανησυχίες 5 εφήβων, που ετοιμάζονται να δώσουν τις εισαγωγικές του bac, παρόμοιες με τις δικές μας Πανελλήνιες. Tο δίλημμα ανάμεσα στα πρακτικά επαγγέλματα με τις υποτιθέμενες επαγγελματικές διεξόδους και την ενασχόληση με την τέχνη σε καιρό κρίσης παύει να υφίσταται, αφού δημιουργείται μία δύσβατη και προκλητική ευκαιρία για τους νέους να ακολουθήσουν τις κλίσεις τους, με τη βοήθεια των γονιών τους.  

Η σκηνοθετική προσέγγιση δανείζεται κάτι από τον Ελέφαντα του Gus Van Sant, ειδικά στα πλάνα μέσα στο σχολείο των παιδιών αλλά και σε εκείνα που τα ακολουθούν, δεν είναι ίσως τυχαίο, άλλωστε, πως η αφίσα του συγκεκριμένου φιλμ εμφανίζεται σε ένα πλάνο. Αν στον Ελέφαντα η εποχή της κρίσης χωρίς να λεκτικοποιείται πουθενά κατακερματίζει την παρουσία του εφήβου και την αφανίζει, όπως εξαφανισμένοι είναι οι γονείς, εδώ,με την ουσιαστική παρουσία των γονιών, υπάρχει η συγκολλητική ουσία για να διατηρηθεί στέρεη η προσωπικότητά του και να διασωθεί το όραμά του.

Στο Q&A που ακολούθησε την προβολή του φιλμ, ο σκηνοθέτης περιέγραψε ζωντανά την εμπειρία της δημιουργίας του, που βασίστηκε σε μία ιδέα του να παντρέψει το κοινωνικό ντοκυμαντέρ με τη μουσική, φυσική συνέπεια της δικής του παράλληλης ενασχόλησης με τη σύνθεση. Έτσι, εγκαταστάθηκε σε μία επαρχιακή περιοχή της Βόρειας Γαλλίας και αναζήτησε, με την άδεια ενός Λυκείου, μία ήδη διαμορφωμένη παρέα εφήβων. Μετά από 5 μήνες επαφής μαζί τους και κινηματογράφησης της καθημερινότητάς τους (από την οποία ο δημιουργός παραδέχτηκε ότι το ωφέλιμο υλικό ήταν μόλις το 20% του συνολικού) είχε την ιδέα να γράψουν τα παιδιά κείμενα και εκείνος να τα μελοποιήσει και να τα καλέσει να τα ερμηνεύσουν τα ίδια, όπως και έγινε.

Το αποτέλεσμα ικανοποίησε ιδιαίτερα τόσο τα παιδιά όσο και τους γονείς, με τους οποίους ο σκηνοθέτης έχει διατηρήσει φιλική σχέση. Μόνο σε μία περίπτωση μία μητέρα διαφώνησε με τον τρόπο που παρουσιάστηκε μία πτυχή της ζωής της, κάτι που όμως με λύπη του ο σκηνοθέτης παραδέχτηκε ότι δεν μπορεί να αλλάξει. Το διαφορετικό αυτό φιλμ αποδεικνύεται μία από τις πολύ ευχάριστες και φρέσκες εκπλήξεις του φεστιβάλ.

7,5/10

Εύη Αβδελίδου