CBGB

Απόκριες με «πάνκηδες» μασκαράδες και καραόκε

Αν είσαι λάτρης των Ramones, της Patti Smith και όλου του Punk και New Wave συναφιού να μια ταινία που ΔΕΝ πρέπει να δεις. Για την ακρίβεια, απόφυγέ την με κάθε τρόπο.

Ο Άλαν Ρίκμαν στο ρόλο του ιδιοκτήτη Hilly Kristal «την παλεύει δεν την παλεύει», με ένα μόνιμο καταβεβλημένο ύφος σε όλη την ταινία. Αγνωστο αν ήταν έτσι πραγματικά και ο Hilly ή ο αγαπητός ηθοποιός διάλεξε αυτόν τον τρόπο. Τον λες και βαρετό.

Οι ηθοποιοί –με ευθύνη βέβαια του σκηνοθέτη- είναι ένα συνοθύλευμα από καρικατούρες. Τόσοι πολλοί, με ελάχιστες ατάκες, όλες εκτός τόπου και χρόνου, οι μισοί δεν είναι καν ηθοποιοί! Τουλάχιστον ας το «πήγαιναν» σαν τον Τομ Κρουζ στο «Rock of ages», με αυτοσαρκασμό και χαβελέ. Μαριονέτες σε ρόλους «κομπαρσιλίκια», με τον καθένα να «τραγουδάει» playback το χιτάκι του, είτε είναι της εποχής είτε μεταγενέστερο.

Κακή επιλογή το playback, το λες ακόμα και προσβλητικό. Η χρησιμοποίηση των κόμικς στην αφήγηση, είναι τουλάχιστον ταιριαστή με τους χάρτινους χαρακτήρες. Όσο για τις ανακρίβειες της ταινίας από που να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις... (από τα αυτοκόλλητα των συγκροτημάτων στους τοίχους ή από τον ίδιο τον Ίγκι Ποπ) ή ακόμα από ένα σωρό σημαντικά συγκροτήματα και καλλιτέχνες που ξεχνιούνται.

Η Μάλιν Άκερμαν ταιριαστή εμφανισιακά με την Ντέμπι Χάρι αλλά οι λιγοστές ατάκες της στο σενάριο υποβιβάζουν την τεράστια 'Blondie' σε σέξι γκρούπι, ενώ το χειρότερο απ' όλα είναι οι πιτσιρικάδες που υποδύονται τους ... Ramones, που θυμίζουν περισσότερο 15χρονους που έχουν στους τοίχους των δωματίων τους αφίσες των «Tokyo Hotel» (sic), είναι καλεσμένοι σε σχολικό αποκριάτικο πάρτυ σε συνοικιακή ταβέρνα και είπαν να τη δουν λιγάκι... «πάνκηδες» Προσωπικά λατρεύουμε τους Foo Fighters, από την άλλη όμως ο Τέιλορ Χόκινς είναι ίσως ο πιο «αδιάφορος» Ίγκι Πόπ που είδατε ποτέ -μα αδιάφορος και Ίγκι γίνεται;

O Ράνταλ Μίλερ κάπου τα έχει μπερδέψει τα πράγματα ή άλλο ήθελε να κάνει και άλλο του βγήκε.. Κάτι που δυστυχώς δεν έχει καμία σχέση με το εξαιρετικό ντοκυμανταίρ του 2009 για το CBGB «Burning Down the house: The story of CBGB» της Μάντι Στάιν (κόρης του 'δεξιού χεριού΄των Ramones Λίντα Στάιν) που είχαμε δει και στις « Νύχτες Πρεμιέρας» πριν μια πενταετία.

Η ταινία δεν έχει καμία σχέση με την πανκ , την νιού γουέιβ και τον ίδιο τον Hilly. Κοινώς πέρασε και δεν... τραγούδησε. «Ρισπέκτ» στον Μίλερ που κατάφερε έχοντας τέτοιο υλικό να ισοπεδώσει με την ταινία του μια ολόκληρη γενιά και να κάνει μια ταινία για το CBGB ... του ύπνου! Ανευρο, ώρες ώρες ασχολείται με οτιδήποτε πλην της μουσικής με αποκορύφωμα τα τουλάχιστον τρία κοντινά στις κουράδες του σκύλου του μαγαζιού. Μπόχα σου λέω...

Ειρήνη Κατσαρά / Γιάννης Λυμπέρης