Berlinale 14: "Is the man who is tall happy?" - REVIEW

"Μαγική συζήτηση"

Κάθε άνθρωπος όσο διάσημος και να είναι έχει ήρωες. Ένας από τους δικούς μου -που δεν είμαι διάσημη- είναι ο Μισέλ Γκοντρύ (Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού), ο οποίος είναι με τη σειρά του θαυμάζει τον Νόαμ Τσόμσκι και θέλει να του πάρει συνέντευξη.

Δε θέλει όμως να παρουσιάσει ένα απλό QnA και δε θα περίμενα τίποτα λιγότερο από τον αντισυμβατικό σκηνοθέτη. Ο Γκοντρύ ψάχνει τρόπους να δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα στο λόγο του φιλόσοφου όπως επίσης και να ελαχιστοποιησει την πιθανότητα ο λόγος αυτός να παραποιηθεί. Όπως εξηγεί στο εισαγωγικό μέρος του ντοκιμαντέρ, το μοντάζ μιας κλασσικής συνέντευξης μπορεί να χειραγωγήσει το θεατή και να παρουσιάσει το περιεχόμενο της ερμηνεύοντας την αντίληψη του σκηνοθέτη, ενώ ένα animation επιδέχεται ερμηνείας του υλικού από τον ίδιο τον αποδέκτη και τονίζει τα λεγόμενα του συνεντευξιαζόμενου.

Πρέπει να είναι μαγικό να συζητά κανείς με ένα τόσο λαμπρό μυαλό. Περισσότερο μάλλον θα προσπαθεί να ρουφήξει σα σφουγγαρι αυτά που λεει. Και ετσι ήταν ο Γκοντρυ κατα τη διάρκεια του γυρίσματος. Του εκμυστηρεύεται μάλιστα οτι έχει αγχος που του μιλάει. Η συνομιλία φέρνει συχνά στο προσκήνιο τα παιδικα χρόνια του Τσόμσκυ, ο οποίος στα δέκα διάβαζε τη διδακτορική διατριβή του πατέρα του και ήθελε να γίνει ταριχευτής. Μεγαλώνοντας θα καταλάβει ότι η διαδικασία της μάθησης είναι θέμα των ενδιαφέροντων του ίδιου του ατόμου και της διάθεσης του να θέτει νέα ερωτήματα προς απάντηση. Οι φόρμες και η οριοθέτηση στην εκπαίδευση, όπως τονίζει το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργούν γνωσιακά αντίγραφα.

Το animation αναμειγνύει επιδέξια τα λόγια του στωικου φιλόσοφου και τη δημιουργική ματιά του σκηνοθέτη ενώ αποκτά σε κάποια σημεία αυτοαναφορικό χαρακτήρα καθώς ο Γκοντρύ κάνει παύσεις για να μας εξηγήσει τι προσπαθούσε να πεί στον Τσόμσκυ αλλά κατέληγε να φάνει χαζός όπως λεει ο ίδιος και φαίνεται ότι τον σεβεται υπερβολικά για να τον διακόψει. Το σχεδόν diy αυτό πρότζεκτ ο Γκοντρύ το εξέλισε παράλληλα με τις κυρίως ταινίες του - κάτι για να γεμίζει τον ελέυθερο του χρόνο. Στο τέλος το επισπεύδει γιατι ʽο Τσόμσκυ δε θα ζεί για πανταʼ. Το φίλμ ντύνει μουσικά μόνο με ένα τραγούδι ως φόρο τιμής στη γυναίκα του Τσόμσκυ η οποία πέθανε το 2008.

Bίκυ Μοσχονησιώτου

8/10