Κρύα Αλάσκα, κρύα ταινία
Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Ρόμπερτ Χάνσεν, ενός περιβόητου μανιακού serial killer, με 21 θύματα από το 1971 έως το 1983, η ταινία –όπως είπε ο δημιουργός της- θέλει να βάλει τον θεατή μέσα στη δράση με τον τρόπο που το έκανε π.χ. το «Hurt Locker» μαζί με μια αφήγηση τύπου «Σιωπή των αμνών».
Μόνο που δεν τα καταφέρνει.
Το γεγονός πως βασίζεται σε αληθινή ιστορία του αφαιρεί παρά του δίνει πόντους, καθώς όλα όσα συμβαίνουν, τα έχουμε ξαναδεί σε τέτοιου είδους ταινίες, έχοντας πια γίνει κλισέ και αναμενόμενα. Το παιχνίδι γάτας-ποντικιού μεταξύ ντετέκτιβ και δράστη, το ένστικτο που λέει «αυτός είναι» αλλά άνευ αποδείξεων.
Δεν τη λες κακή ταινία ή καμιά προχειροδουλειά. Ο Νίκολας Κέιτζ είναι συμπαθής, το ίδιο και ο Κιούζακ αν και δεν δείχνει όσο απειλητικός θα θέλαμε να είναι. Το πρόβλημα είναι η απουσία κάθε είδους έκπληξης, μιας διαφορετικής «πινελιάς» που θα δώσει στο «Frozen ground» μια θέση στο είδος, ή μερικών σκηνών έντασης που θα σε... κουνούσαν από τη θέση σου. Το κρύο τοπίο δίνει άψογα μια βαριά ατμόσφαιρα, αλλά το ίδιο «κρύα» είναι και η σκηνοθεσία, που απλά ακολουθεί μια γραμμική δράση μέχρι το φινάλε, χωρίς πάθος καιμ όραμα. Υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ ιδεών και εκτέλεσής τους στο πανί. Το λένε ταλέντο..
Γιάννης Λυμπέρης
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων