Miele

Η ζωή μέσα μου

H συμπρωταγωνίστρια των Τομ Κρουζ και Ντάστιν Χόφμαν στο ʽRain Manʼ, ελληνοιταλίδα Βαλέρια Γκολίνο κάνει την πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα βουτώντας στα βαθιά, με μια πολύ δυνατή ιστορία που πατάει στο ευαίσθητο θέμα της οικειοθελούς ευθανασίας, στα χνάρια του προ διετίας Bella Addormentata του Μάρκο Μπελόκιο.

Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα A nome tuo του Mauro Covacich. Η συνονόματη πρωταγωνίστρια Ιρένε, γνωστή και με το ψευδώνυμο ʽHoneyʼ είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση γιατρού, από επιστημονική και πάσα άποψη. Η Ιρένε είναι ένας άγγελος με ένα σκοτεινό δαιμονικό πρόσωπο, που, αφενός βοηθά ανθρώπους να απαλλαγούν από τον ανίατο πόνο, προσφέροντάς τους τον πολυπόθητο θάνατο και, αφετέρου, πλουτίζει από μια τόσο παράνομη όσο και αμφιλεγόμενη διαδικασία. Από τη μια μεσσίας του ʽRight to dieʼ κινήματος και από την άλλη στυγνή εκτελέστρια έτοιμη να αφαιρέσει μια ακόμα ζωή, χωρίς τύψεις, χωρίς συναίσθημα. H ίδια, για να φτάσει στην κάθαρση μετά από κάθε της ʽεπέμβασηʼ βουτά στη θάλασσα και χάνεται στο βυθό ή ʽχάνεταιʼ στη μουσική που ακούει στα ακουστικά της.

Η ζωή της θα έρθει σε ένα κομβικό σημείο όταν η Ιρένε συναντήσει τον Κάρλο Γκριμάλντι, που θα υποκριθεί ότι είναι βαριά άρρωστος και αφού η ίδια τον βοηθήσει, θα της αποκαλύψει ότι στην πραγματικότητα είναι υγιής, αλλά έχει τα ίδια δικαιώματα με τους αρρώστους. Και από την ευθανασία στην αυτοκτονία, από το δικαίωμα στην επιλογή του θανάτου και την δολοφονία, η ίδια θα βρεθεί να ακροβατεί σε ένα τεντωμένο σχοινί , αναρωτούμενη τί είναι δίκαιο, τί σωστό, ενώ η κρυστάλλινη σκληρή της εικόνα θα σπάσει και θα γίνει χίλια κομμάτια.

Με επιρροές τόσο από το Mar Adentro του Αλεχάντρο Αμεναμπάρ και από το You donʼt know Jack του Μπάρι Λέβινσον με τον εξαιρετικό Αλ Πατσίνο, αλλά και επιστρατεύοντας ένα εξαιρετικό soundtrack (αποτελούμενο από τραγούδια των The Shins, Shearwater, Caribou, Talking Heads, Tom York), η Βαλέρια Γκολίνο μας δίνει μια σοβαρή ταινία, με ορισμένα πανέμορφα πλάνα, ωστόσο το φιλμ της κάνει μια ʽκοιλιάʼ στη μέση, όπου όλα εκτιλύσσονται αργά και αυτό είναι το βασικό της μειονέκτημα.

Σαφέστατα η σκηνοθέτιδα ήθελε να καταλήξει περισσότερο σε μια ταινία χαρακτήρα, βασισμένη στην ερμηνεία της ηρωίδας της και λιγότερο στην ίδια τη δράση και η επιλογή της Τρίνκα για το ρόλο αυτόν αποδεικνύεται πολύ σωστή, καθώς η τελευταία σηκώνει το ρόλο πάνω της και ελίσσεται από άγγελο σε δαίμονα με μεγάλη μαεστρία, κάτι στο οποίο ʽσιγοντάρειʼ φυσικά και η εξαιρετική φωτογραφία.

Ειρήνη Κατσαρά