Η περιέργεια των ματιών
Ήδη, από την αρχή του πρώτου μεγάλου μήκους φιλμ του Juan Carlos Medina, διαφαίνεται η αγάπη του για δημιουργίες όπως το The Fountain, το Never let me go, ή το El Orfanato. Και αν επισκέπτεται με τη σειρά του ένα τέτοιο ορφανοτροφείο, είναι περισσότερο ίσως με την περιέργεια των ματιών του και όχι του δέρματός του.
Παιδιά που δε νιώθουν το σωματικό πόνο, παιδιά που μπορούν να καταβροχθίσουν τον εαυτό τους, παιδιά εξ' αρχής ενήλικα. Με την ταμπέλα της ψυχοπαθητικότητας να παραμερίζεται απαλά ως μία ακόμα κοινωνική κατασκευή. Η κοινωνία κατασκευάζει τους ψυχοπαθείς, μη δίνοντάς τους λειτουργικές διεξόδους, μη εκμεταλλευόμενη την ανοχή τους στην κακουχία και αντιμετωπίζοντάς την με φόβο και όχι ως μία ακόμη δυνατότητα.
Στην πορεία, η παιδικότητα και η ενηλικότητα περιπλέκονται με έναν αρκετά ασαφή τρόπο, ενώ τα πλάνα, ενώ έχουν ωραία ματιά θυμίζουν κάπου την υφή video game. Σα να θέλει αυτή η υφή να αντισταθμίσει τις σωματικές ουλές στο δέρμα των χαρακτήρων. Το φιλμ, έτσι, προτείνει ενδιαφέρουσα προοπτική, αλλά μένει αβέβαιο ως προς την εν-τύπωση στο θεατή.
Εύη Αβδελίδου
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων