Πανόραμα 13: "Tiny furniture" - REVIEW

Tiny furniture

Eλεύθερη γουντιαλλενική πτώση προς ένα πνιγηρό εσωτερικό

7/10

Από την εκφορά και μόνο του μικρού, εξεζητημένου ονόματός της, η Aura φαίνεται πως είναι, επιθυμεί να είναι, ή της επέταξαν να είναι, κάτι το ξεχωριστό. Η διαφορά ανάμεσα στις εκδοχές αυτές είναι έντονη και σηματοδοτεί τους ενδιάμεσους σταθμούς του δύσκολου ταξιδιού της προς την ανεξαρτησία, αν τελικά αυτή μπορεί, ποτέ, να επιτευχθεί.

Αυτό το φιλμ της έξυπνης και μονίμως αυτοσαρκαζόμενης Lena Dunham (δημιουργού και της σειράς Girls), σε προκαλεί, όσο και να μη σου αρέσει ,να κάνεις χρήση χαρακτηρισμών και γενικεύσεων όπως indie, hipster και τα παρεμφερή. Η αισθητική του είναι η επιτομή του ματαιόδοξου αυτού κράματος, που λατρεύει κανείς να μισεί.

Όταν τελειώνει το κολέγιο, η Aura επιστρέφει στο πατρικό της, όπου η μητέρα της και η μικρότερή της αδερφή, νεοϋορκέζικες καλλιτεχνικές περσόνες, δείχνουν εντελώς αποκομμένες από εκείνη και εκ προοιμίου απογοητευμένες με όλη της την ύπαρξη. Τα έπιπλα του σπιτιού μικραίνουν ασφυκτικά και εκείνη προσκαλεί διάφορες φιγούρες, μήπως με τη χρήση τα κάνουν λίγου πιο αναπαυτικά. Όμως αποκαλύπτεται σταδιακά, πως κάθε προσπάθεια για ο,τιδήποτε αυθεντικό είναι χαμένη. Τα κοκκάλινα γυαλιά, οι κουλτουριάρηδες των οποίων το πρόσωπο φωτίζεται μόνο όταν μιλούν για χάπια, το σεξ που συμβαίνει μόνο ως παρένθεση του ναρκισσισμού και οι ακίνητες μπύρες στα χέρια των καλεσμένων-δοκιμαστών στρωμάτων ενός πάρτυ ζόμπι πλαισιώνουν ένα παράθυρο, από το οποίο ενώ η Aura θα μπορούσε να βγει, εκείνη ακολουθεί παλινδρομική πορεία, ελεύθερη πτώση προς ένα πνιγηρό εσωτερικό.

Η Αura αντιμετωπίζεται από τη μητέρα της, με μία εξιδανικευμένη νοσταλγία του παρελθόντος, ως ένα ακόμα μικρό έπιπλο στη συλλογή της που έχει κουραστεί να έχει και αντιμετωπίζει με υπεροπτική αδιαφορία. Και αν τύχει και το βλέμμα της τελευταίας σταθεί λίγο παραπάνω σε κάποιο μικρό τραπεζάκι, το αυτί της την επαναφέρει στην τάξη, αφού δεν μπορεί να ξεφύγει από το νεκρικό ρυθμό που της έχει επιβάλλει το ακριβό της ρολόι.

Πιστό στην παράδοση του Woody Allen (οι αναφορές είναι αναρίθμητες) με καυστικό χιούμορ που ξεχειλίζει από το ενιαίο σύνολο που προσφέρει ο λόγος εκφρασμένος είτε με λέξεις είτε με εικόνες ,το φιλμ υφαίνει ένα επιμελώς ατημέλητο ρούχο. Η σνομπ νεοϋορκέζικη κοινωνία επιβάλλει στην πρωταγωνίστρια να το αγοράσει ένα νούμερο μικρότερο, κι εκείνη το κάνει, παρ' όλο που ξέρει πως δε θέλει να χωρέσει σε αυτό, και ούτε θα το κάνει ποτέ. Έτσι και ο θεατής, χωρά και ταυτόχρονα δε χωρά σε αυτό το φιλμ, καθρεφτίζοντας το ανέφικτο της ίδιας της ζωής.

Εύη Αβδελίδου