Πανόραμα 13: "Fando y Lis" - REVIEW

Fando y Lis

Ταξίδι προς την χώρα του Ταρ

8,5 / 10

Το ταξίδι του Fando και της Lis, η οποία είναι παράλυτη, προς τη γη της επαγγελίας Tar, και με αυτή την αφορμή μία ιστορία αγάπης με διαμελισμένη συνείδηση.

Αυτό το πρώτο φιλμ του αγαπημένου δημιουργού, μία προσωπική ανάγνωση του έργου του Fernardo Arrabal, που στην εποχή του προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, βρίσκεται στο συνεχές που βάδισαν κάποιοι όπως ο Buñuel και η Chytilová, με το σινεμά του να σκύβει πάνω από την ανθρώπινη αδυναμία και ατέλεια, με αγάπη και ελευθερία.

Ο αέναος εγκιβωτισμός εικόνων κάνει τα πάντα πιθανά σε αυτό το φιλμ, γεννώντας ερωτήματα και αποφεύγοντας να απαντήσει στα υπάρχοντα, με υπέροχα ποιήματα να διανθίζουν την αφήγηση. Οι ήρωες αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στο να σπάσουν αβγά για να επαναστατήσουν και το να γδάρουν ο ένας τις πλάτες του άλλου. Η σπειροειδής πορεία τους προς τη Χώρα Ταρ, τον ενδιάμεσό τους χώρο, του οδηγεί στη γέννηση του φαντασιακού τους παιδιού, που είναι εξ' αρχής ταριχευμένο και παίζει ανάμεσα στους τάφους, έχοντας λουλούδια αντί για χέρια. Όταν μεταξύ τους παύει το παιχνίδι, εισβάλλει ο θάνατος.

Με... σατανικό μουσικό θέμα, ένα απο-ρομαντικοποιημένο Fountain (λόγω θεματικής, μόνο), που εν τέλει συνδυάζει το μύθο του Νάρκισσου με την απαρχή της αμαρτίας του Αδάμ και της Εύας, βάζοντας το θεατή εν μέσω ενός εφιάλτη που έχει ήδη ζήσει αλλά μια ζωή πάσχιζε να ξεχάσει, κι όμως γελά με αυτόν. Φαίνεται ότι οι προβληματικές της επανάστασης από τους γονείς και άρα από το κατεστημένο, μαζί με την αιχμηρή ειρωνία προς τη θρησκεία, η βίαιη σεξουαλικότητα που συνδυάζεται αρκετά καλά με τον εξιδανικευμένο έρωτα, τα ζώα ως παρατηρητές της φρίκης και ο διαμελισμός του σώματος άρα και του Εγώ, δεν εγκαταλείπουν τα έργα του δημιουργού, στο πέρασμα του χρόνου.

Απλώς, όπως συμβαίνει συχνά, και η παραμικρή περιοχή κάθε κάδρου είναι φορτισμένη με σύμβολα, τα οποία, στα επόμενά του φιλμ, βρίσκουν το χώρο τους, με άνεση, ώστε να αναπτυχθούν.

Εύη Αβδελίδου