Kon-Tiki

Άρτιο τεχνικά, αλλά χωρίς εντάσεις

Η τιτάνια προσπάθεια του Νορβηγού εξερευνητή/εθνολόγου Θορ Χάγιερνταλ και των συνεργατών του να διασχίσουν τον Ειρηνικό Ωκεανό πάνω σε μια σχεδία αποτελεί τον αφηγηματικό ιστό της ταινίας του σκηνοθετικού διδύμου Χανς Ρένινγκ/Έσπεν Σάντμπεργκ. Οι σκηνοθέτες που έχουν ήδη αναλάβει την επόμενη συνέχεια των Πειρατών της Καραϊβικής, αναπλάθουν το μεγαλειώδες ταξίδι από τη Λατινική Αμερική προς τη Γαλλική Πολυνησία που πραγματοποιήθηκε το 1947 και είχε ως σκοπό να αποδείξει ότι ήταν δυνατές οι μετακινήσεις πληθυσμών από την ηπειρωτική χώρα προς τα απομονωμένα νησιά του Ειρηνικού πολύ πριν φτάσει εκεί ο Χριστόφορος Κολόμβος.

Ο ίδιος ο εξερευνητής είχε καταγράψει την απίθανη αποστολή του στο ομώνυμο ντοκιμαντέρ που κέρδισε το βραβείο Όσκαρ το 1951, ένα συναρπαστικό φιλμ από μόνο του που χρήσιμο θα ήταν να έχετε δει καθώς είναι αναπόφευκτες οι συγκρίσεις ανάμεσα στο αυθεντικό αρχειακό υλικό και στη μυθοπλαστική του μεταφορά. Η τελευταία κατάφερε να πλασαριστεί στις πέντε καλύτερες ξενόγλωσσες ταινίες στα φετινά βραβεία της Ακαδημίας χωρίς ωστόσο να πάρει το χρυσό αγαλματάκι.

Πρόκειται βέβαια για μια θαλασσινή περιπέτεια όπως τις γύριζαν παλαιότερα, μια ιδιότητα ελκυστική για μερίδα θεατών και ένα φιλμ που βασίζει το δράμα του στην αέναη πάλη ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση. Ωστόσο αν και η κινηματογράφηση καταφέρνει δεξιοτεχνικά να μεταφέρει το θεατή στη μέση του Ωκεανού - ένα τεχνικό και εικαστικό επίτευγμα μιας και όλη δράση λαμβάνει χώρα πάνω σε μια σχεδία -και η φωτογραφία αναδεικνύει ιδανικά την ομορφιά του θαλάσσιου τοπίου, το δράμα ποτέ δε φτάνει σε μια αντάξια αγωνιώδη κλιμάκωση. Λείπουν από την ταινία οι σκηνές κρίσης ανάμεσα στους χαρακτήρες οι οποίοι σε γενικές γραμμές δεν ξεπερνούν το στερεοτυπικό τους προφίλ.

Αυτή η αδυναμία να προταχθούν σεναριακά οι εμμονές και οι εγωισμοί των πρωταγωνιστών, οι μεταξύ τους σχέσεις καθώς και η έλλειψη ηθικών διλημμάτων (ένα σύνολο κινηματογραφικών αξιών που θριαμβεύει στο της ίδιας κατηγορίας δράμα-στη-θάλασσα Lifeboat/1944 του Άλφρεντ Χίτσκοκ) μειώνει το σασπένς και τη συναισθηματική εμπλοκή του θεατή που κυρίως προκύπτει από σκηνές επιβίωσης κόντρα στις θύελλες και τους καρχαρίες. Έτσι μια απολύτως συναρπαστική και αληθινή ιστορία δεν καταφέρνει να αποτυπωθεί με την ίδια ένταση στη μεγάλη οθόνη, παραμένοντας μια πιο λουστραρισμένη και τεχνικά άρτια αναπαράσταση του ασπρόμαυρου ντοκιμαντέρ το οποίο σας συμβουλεύω να βρείτε και να δείτε.

Μιχάλης Κωνσταντέλλης