Bling Ring

Οτι γυαλίζει δεν είναι... Κόπολα

Να πούμε την αλήθεια στο «Somewhere» κουραστήκαμε. Καταλάβαμε (;) τι ήθελε να πει η Σοφία μας, αλλά το ξεχάσαμε. Στο «Bling Ring» είχαμε ελπίδες. Δεν απογοητεύει οικτρά, αλλά δεν ενθουσιάζει κιόλας. Η ιστορία γεμάτη αφορμές για την κενότητα των σελέμπριτι, τη νέα γενιά, τα νέα ινδάλματ ά τους, τα social media, τη δόξα, τη μοναχικότητα, τη βλακεία, τη ζήλεια, το όνειρο του πλούτου.

Η Κόπολα προτιμά να παρακολουθεί με αποστασιοποίηση –με λίγη συμπάθεια- τους χαρακτήρες οι οποίοι εμφανίζονται μονοδιάστατοι. Θα μου πείτε, αυτό είναι το ζητούμενο, αυτό είναι και το στόρι τους. Χαζά παιδιά που έκλεβαν χωρίς καν να σκέφτονται τις συνέπειες. Φτάνει όμως μόνο αυτό για να το πεις «σινεμά»;

Η Κόπολα δεν τοποθετεί σε κανένα δικό της «κινηματογραφικό» σύμπαν τους ήρωές της, παρά μόνο στο δικό τους, που όσο απίθανο δείχνει, είναι αληθινό. Και στο «Χαμένοι στη μετάφραση» ή ακόμα στην «Μαρία Αντουανέτα» οι χαρακτήρες ζούσαν σε συγκεκριμένο κοινωνικό πλαίσιο, αλλά ακόμα και μια έκφραση και μια σιωπή έλεγε ένα σωρό... Θα μπορούσε λοιπόν να έχει και τη λογική του ντοκιμαντέρ αν δεν υπήρχε η λαμπερή κινηματογράφηση λαμπερών προσώπων και πανάκριβων σπιτιών και η εξαιρετική φωτογραφία του μακαρίτη Χάρι Σαββίδη.

Η ταινία αν δεν είχε την υπογραφή της Κόπολα του «Χαμένοι στη μετάφραση» αλλά κάποιου νέου δημιουργού θα άρεσε περισσότερο. Εχει πλάκα, ρυθμό και γενικά ο θεατής πάντα γουστάρει λίγο «κλειδαρότρυπα» έστω και χωρίς το σεξ. Και ποιός από εμάς δεν θα έκανε το ίδιο εάν μπορούσε; Απλά, δεν θα το διαδίδαμε δεξιά και αριστερά! Η Κόπολα πάντα βρίσκει ένα καλό στόρι, το θέμα είναι το να κάνεις και καλή ταινία. Σοφία, ακόμα πιστεύουμε σε σένα...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΥΜΠΕΡΗΣ