Berlinale 2011: Ενθουσιασμός για Μαντόνα, λύπη για το Gainsbourg Bar

Μαντόνα ακούγαμε και Μαντόνα δεν είδαμε τελικά στο Βερολίνο. Μπορεί βέβαια η ίδια να μην εμφανίστηκε, εμφανίστηκε όμως η ταινία της, «W.E.», σχετικά με την ερωτική σχέση του βασιλιά Εδουάρδου VIII και μιας διαζευγμένης Αμερικανίδας. Ή μάλλον, μέρος της ταινίας και φυσικά όχι σε δημοσιογραφική προβολή, αλλά σε παραγωγούς και επίδοξους αγοραστές που έκαναν ουρές έξω από την αίθουσα. Και άρεσε πολύ, σε βαθμό που έγινε κουβέντα για αγορά των δικαιωμάτων, έστω και ανεπίσημα, καθώς πρέπει πρώτα να ολοκληρωθεί το φιλμάκι… Αν δεν δω, δε μιλάω…

Αυτός ο Τζέιμς Φράνκο πρέπει να έχει πολλά ταλέντα. Εκτός από τις ερμηνευτικές του ικανότητες που είναι αποδεδειγμένα σε υψηλό επίπεδο (βλέπε 127 Hours), αλλά και τις σκηνοθετικές (ελπίζω να είδες το αφιέρωμα στις μικρού μήκους που σκηνοθέτησε από το φεστιβάλ Ψαροκόκκαλο…), ο τύπος έκανε έκθεση φωτογραφίας και video art στην Peres Projects γκάλερι, με τίτλο «The Dangerous Book Four Boys», η οποία θα συνεχιστεί μέχρι τις 23 Απριλίου. «Mπορώ να απευθυνθώ στο κοινό, να επικοινωνήσω μαζί του με διαφορετικό τρόπο», σχολίασε ο διάσημος ηθοποιός, ο οποίος εμφανίστηκε ιδιαίτερα άνετος ανάμεσα στους… απλούς θνητούς που έσπευσαν.

Δεν μου άρεσε το «Black Power Mixtape 1967-1975», το ντοκιμαντέρ του Σουηδού Γκόραν Χιούγκο Όλσον σχετικά με το κίνημα για την ανεξαρτησία των μαύρων την συγκεκριμένη οκταετία, βασισμένο αποκλειστικά σε ρεπορτάζ της σουηδικής τηλεόρασης. Άνευρο, ιδιαίτερα διαλογικό και επεξηγηματικό σε βαθμό κούρασης, μπορούσε να πει πολλά περισσότερα με πιο ευέλικτο τρόπο και παρά τις ωραίες μουσικές που είχε μεταξύ των chapter που είχε χωρίσει το θέμα του, δεν με κέρδισε, ενώ άφησε και μια σχετική αμηχανία στην αίθουσα.

Ευγενείς οι προθέσεις του «Yelling in the sky» (φωτό), το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Βικτώρια Μαντχάνι, αλλά δεν καταφέρνει να ολοκληρώσει κάτι. Η πρωταγωνίστριά του, Ζόε Σαντάνα, είναι μια 17χρονη αφρο-αμερικανή με όνομα «Sweetness» (…) που προσπαθεί να βρει τον δρόμο της στην υποβαθμισμένη συνοικία που ζει. Σας ήρθε στο μυαλό το «Precious»; Και που να σας πω ότι παίζει και η πρωταγωνίστρια του βραβευμένου φιλμ του Λι Ντάνιελς, Γκαμπορέι Σιντιμπέ (με την οποία συζητήσαμε ορισμένα πράγματα που θα διαβάσετε προσεχώς), σε δεύτερο όμως ρόλο. Θυμίζει λοιπόν, αλλά δεν είναι τόσο καλό. Παρά το σκηνοθετικό νεύρο, το σενάριο είναι αρκετά κοινότοπο, τα «δράματα» τα έχουμε ξαναδεί, ενώ παρά μια αδιόρατη ποιητική ματιά, το τέλος είναι αρκετά διδακτικό.

Θέματα

Ωραίος, ζεστός χώρος το Quasimodo Live Bar (Κantstrasse 12a), με κάποιες Αμερικανιδούλες «Blues Caravan» να βασανίζουν μερικές κιθάρες και να μην τους βγαίνει τόσο το blues, αλλά το ψιλο-punk, ειδικά στο τέλος που τελικά μας έπεισαν ότι είχαν ταλέντο.

Στυλ Half Note (στο λιγότερο επίσημο) το A-Trane (Bleibtreustrasse 1), κοντά στην Savigny Platz. Soul Jazz τραγουδιάρα η Della Miles, αισθαντική και καλοδουλεμένη μπάντα, αλλά μάλλον μεγαλύτερο ενδιαφέρον είχαν αργότερα διάφοροι Γερμανοί που τζάμαραν πάνω σε jazz classics. Πότε πήγε 4 η ώρα δεν καταλάβαμε…

Και μιας και είπα για Savigny Platz, βιώσαμε μια τεράστια απογοήτευση: Το φοβερό, νοσταλγικό, cool Gainsbourg Bar, στο οποίο περνάω για προσκύνημα ΚΑΘΕ φορά που επισκέπτομαι το Βερολίνο, δυστυχώς ΕΚΛΕΙΣΕ. Κάθησα πέντε λεπτά μέσα στο κρύο, προσπαθώντας να το συνειδητοποιήσω. Μάλλον θα αγοράσω το μπλουζάκι «I love Merkel», που είδα…

Απόστολος Κίτσος