I am not a hipster

Δεν είμαι χίπστερ. Δεν είμαι "ταμπέλα".

Η πρώτη μεγάλου μήκους του Destin Cretton αποτελεί μία ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη, όπου ακόμα και οι ατέλειές της είναι ζωογόνες, αφού αντικατοπτρίζουν το οτι στο ερώτημα: “τι είναι τέχνη” μπορεί να κουραζόμαστε ώρες για να βρούμε απάντηση, αλλά όπως όλα τα μεγάλα ερωτήματα, η απαντηση δεν υπάρχει.

Απλώς υπάρχει η ευχαρίστηση και το προχώρημα της ερώτησης πρός κάτι που θυμίζει αγάπη. Η υγρή σαν τα μάτια του πρωταγωνιστή φωτογραφία γίνεται οδηγός σε ένα υπαρξιακό δοκίμιο στο τι είναι δημιουργία, και παρά τα πενιχρά μέσα αρθρώνεται η φράση: “Δεν είμαι Χίπστερ”. ;H αλλιώς: “Δεν είμαι Ταμπέλα”. Αφήνεται κανείς στις μελωδίες και πετά από πάνω του κάθε ταμπέλα, κλείνοντας το μάτι στην ειρωνική μάσκα που προστατεύει την ευαισθησία του πρωταγωνιστή. Την προστατεύει από το πείσμα των άλλων να θέλουν να του φορέσουν να ρούχα που επιθυμούν, ενώ εκείνος έχει ήδη ξεγμνωθεί μπροστά τους χωρίς εκείνοι να του το ζητήσουν.

Ένα φιλμ αισθήσεων, που μας προσφέρει όλον τον απαραίτητο “αρνητικό χώρο”, όπως ακούγεται όμορφα στην ταινία, για να δημιουργήσουμε, ταυτιζόμενοι με κάποιον από τους ανθρώπους εκεί, ή και με όλους, ένα κομμάτι του εαυτού μας που πιέζει να γεννηθεί.

Εύη Αβδελίδου