If I want to whistle, I whistle

Ο Σύλβιο είναι έγκλειστος στις φυλακές ανηλίκων και λίγες μέρες πριν την αποφυλάκιση του πληροφορείται την επιστροφή της μάνας του μετά από πολυετή απουσία. Μοναδικός σκοπός της, να πάρει μαζί της στην Ιταλία το μικρό της γιο που τον μεγάλωσε ο Σύλβιο.

Ραφινάτος ρεαλισμός

Δείγμα της μεγάλης Ρουμανικής σχολής, με συμπάθεια για την αγωνιζόμενη μονάδα του κατατρεγμένου συναισθηματικά και εξαθλιωμένου οικονομικά –όχι πια και τόσο περιθωριακού- αντιήρωα, το if I want to whistle, I whistle δε πρωτοτυπεί θεματικά. Φορτώνει με αρκετή προβλεψιμότητα την εξέλιξη και κατάληξη μιας εντελώς μιλημένης από τους τίτλους αρχής προσωπικής επανάστασης, χαμένης από χέρι.

Ωστόσο είναι τέτοιος ο αισιόδοξος ρεαλισμός που τη διαπερνά, τόσο ραφινάτη η μεταστροφή των συναισθηματικών διαθέσεων, σε σκηνές όπως του καβγά που σχεδόν αθόρυβα μετατρέπεται σε παιχνίδι μακριάς γαϊδούρας(!), που χαλαλίζονται τα σεναριακά προβλήματα και η παντελής απουσία έκπληξης.

Θετικά φορτισμένες οι ερμηνείες με προεξέχων τον πειθαρχημένα παθιασμένο Πιστερεάνου και κυρίως η σοφά διχασμένη ματιά του Σερμπάν ανάμεσα στην εντός τειχών εκρηκτικότητα του ήρωα του και την εκτός πλαισίων τρυφερότητα όταν εκείνος ονειρεύεται το αυτονόητο, να μη χάσει και τα ελάχιστα.

Παναγιώτης Ευσταθιάδης