Rabbit Hole

Δυσκοίλιο οικογενειακό δράμα

Στη ζωή χρειάζεται η ισορροπία. Είναι η μαγική λέξη που καθορίζει την αρμονία, την εύρυθμη λειτουργία. Είναι και η λέξη όμως που αγνόησε και ο Τζον Κάμερον Μίτσελ (που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θεωρείται κάτι το ιδιαίτερο, δεδομένου ότι έχει φτάσει στα 49 και μετρά δύο ταινίες, το wannabe αυτοβιογραφικό Hedwig and the Angry Inch και το άθλιο Shortbus…) στην «Απώλεια». Προσπάθησε τόσο σκληρά να μην καταφύγει στις ευκολίες του μελοδράματος που τελικά ναι μεν το κατάφερε, αλλά κατέληξε στο άλλο άκρο: πρέπει και εμείς να προσπαθήσουμε το ίδιο σκληρά για να συμπάσχουμε στο δράμα των δυο γονιών που έχασαν το μοναχοπαίδι τους.

Και δεν είναι ότι η ταινία δεν έχει αρετές: σωστή διάρκεια, πότε ωμή και πότε τρυφερή ματιά από τον σκηνοθέτη προς τους πρωταγωνιστές, αν και η βόμβα μπαίνει από τα θεμέλια: Η Νικόλ Κίντμαν σφίγγεται υπερβολικά για να δείξει στενοχωρημένη και είναι πολύ καλή μόνο στις στιγμές που ειρωνεύεται, ενώ ο Άαρον Έκχαρτ παίζει με «Δεν μου πάνε εμένα αυτοί οι ρόλοι, αλλά ο ατζέντης μου επέμενε ότι θα κάνει καλό στην καριέρα μου» attitude. Αντίθετα, εξαιρετική η Νταϊάν Ουίστ.

Απόστολος Κίτσος

Κοινότοπος στυλιζαρισμός

Αργόρυθμη μπαλάντα εσωτερικής θλίψης και επικοινωνιακού κενού ανάμεσα σε ένα ζευγάρι που δε γνωρίζει πως να διαχειριστεί τα τραύματα της μεγάλης αυτής απώλειας, η νέα ταινία του Κάμερον Μίτσελ στερείται μοναδικότητας βλέμματος και δραματουργικής σημασίας. Πέραν του κλινικού, αριστοκρατικού καδραρίσματος που αποδίδει στέρεες και οριακά συγκινητικές ερμηνείες, η ιδιοσυγκρασιακή, λεπτομερής και φουλ παιχνιδιάρικη ματιά του δημιουργού του αριστουργηματικού Hedwig and the angry inch είναι πανηγυρικά απούσα σε ένα υλικό που δε φαίνεται να τον ιντριγκάρει ιδιαίτερα.

Η σύγκλιση ενοχών στο οικογενειακό περιβάλλον και το πλησίασμα ανάμεσα σε θύτη και θύμα κρατά σταθερό το ενδιαφέρον, σε ένα δράμα στυλιζαρισμένα προσεγμένα αν και κοινότοπο.

Παναγιώτης Ευσταθιάδης