Just like a woman

Road trip χωρίς ουσία

Θα περίμενε κανείς από τον δημιουργό ταινιών σαν τις “Days of glory”, “London river” & “Outside the law”, μια πιο τολμηρή στην θεματική της και λιγότερο φολκλορικά κλισεδιάρικη στην γραφή της, «αναπαράσταση» του πολύ πετυχημένου «Thelma & Louise» του Ρίντλεϊ Σκοτ, από το «Just like a woman», το οποίο παρεπιπτόντως αποτελεί το πρώτο φιλμ από την άτυπη τριλογία του Γαλλο-Αλγερινού δημιουργού σχετικά με τις διαπροσωπικές σχέσεις Δύσης-Ανατολής (ακολουθεί το «Enemy way» με Φόρεστ Ουίτακερ, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Έλεν Μπέρνστιν).

Ο Μπουκχαρέμπ (και οι συνεργάτες του) είναι ικανός κινηματογραφιστής: στήνει όμορφα πλάνα αιχμαλωτίζοντας την μαγεία της αμερικανικής ενδοχώρας με τα ξεχωριστά της τοπία και έτσι δικαιολογεί ένα μόνο κομμάτι του χαρακτηρισμού του φιλμ σαν oad trip movie. Αστοχεί όμως στα υπόλοιπα. Η Σιένα Μίλερ (που ακόμα να μας πείσει ότι μπορεί να θεωρηθεί ηθοποιός...) δεν είναι τόσο κακή όσο άλλες φορές, ενώ η εξαιρετική Φαραχανί είναι για άλλη μια φορά πειστική, όμως οι περσόνες που υποδύονται είναι τόσο τρυφερά «αγγελικοί» καμωμένες, σε έντονο κοντράστ με τους ανδρικούς χαρακτήρες που συναντούν στο road trip τους, με αποτέλεσμα το φιλμ να πέφτει συχνά πυκνά στην παγίδα τους ασφαλούς κλισέ στην αφήγηση και σαν διεκπεραίωση.

Δεν παίζει το χαρτί του φεμινισμού και της ξενοφοβίας/ρατσιμού μεν, αλλά δεν παίζει και ουσιαστικά κανένα χαρτί, προτιμώντας να μην εγείρει θέματα συζήτησης και τελικά αυτό το ταξίδι να μην ενδιαφέρει κανέναν άλλον εκτός των δύο πρωταγωνιστριών.

Joker