Vive la France

Ζήτω ο BORAT !

Ομολογώ πως φέτος δεν περίμενα να δω χειρότερο γαλλικό έργο από το Un Plan Parfait, κι όμως, το Vive La France, αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα. Καταρχάς είναι δυστυχώς αναπόφευκτο για το Vive La France να μην συγκριθεί με το πρωτοποριακό Borat του Σάσα Μπάρον Κόεν. Το θέμα, βέβαια, είναι ότι ο Κόεν είχε μία συμπαγή ιδέα την οποία έφερε εις πέρας με πλήρη αφοσίωση και αυταπάρνηση καθώς όμως κι ένα πανέξυπνο και ξεκαρδιστικό σενάριο. Αντιθέτως, όμως, ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος-πρωταγωνιστής Μισέλ Γιουν διαθέτει μόνο κακόγουστα, στερεοτυπικά αστεία στο μανίκι του και δεν προσφέρει τίποτα φρέσκο και ουσιαστικά διασκεδαστικό στο κωμικό προσκήνιο.

Επιπλέον, η κοινότοπη προσέγγιση του Γιουν, διασχίζοντας κατά κάποιο τρόπο τη χώρα και χτίζοντας την ταινία γύρω από ένα road trip αυτογνωσίας και γαλλομάθειας, δεν έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα και χάνει την όποια «κωμική αξία» μπορεί να είχε μέσα από μία αλληλουχία ασυναρτησιών. Δε λέω, υπέροχη η Κορσική, μαγευτική η Μασσαλία, γραφικότατη η Τουλούζη και ακόμα πιο εντυπωσιακή η Πόλη του Φωτός, αλλά τα εξαιρετικά location του φιλμ δεν αποτελούν σοβαρό λόγο ύπαρξης για αυτό. Αν εξαιρέσεις μερικές ανεπαίσθητα αστείες σκηνές, όπου μπορεί και να σου βγει κανά μειδίαμα, το υπόλοιπο έργο κυμαίνεται μεταξύ ανίας και πλήξης και διασώζεται αποσπασματικά από την χαριτωμένη συμπρωταγωνίστρια Ιζαμπέλ Φουρανό και από τον -συνήθως εξαιρετικό- Χοσέ Γκαρσιά που κάνει ό,τι μπορεί να σώσει την κατάσταση – μάταια όμως…

Τάσος Κλειδωνόπουλος