Stand up guys

Ξεκούρδιστη οld school ντραμεντί

Eίπαμε, «Old school» και «δεν τις γυρίζουν έτσι τις γκανγκστερικές ντραμεντί πλέον» και λοιπά μαρκετίστικα σλόγκαν, αλλά όλα έχουν και ένα όριο.

Μπορεί ο οποιοσδήποτε σινεφίλ να απολαύσει τρεις σπουδαίους ηθοποιούς να αυτοσχεδιάζουν μπροστά στην κάμερα, σε αυτή την γλυκόπικρη ταινία του (όχι και ιδιαίτερα ικανού Φίσερ Στίβενς), αλλά ακόμα και οι αυτοσχεδιασμοί έχουν ένα όριο.

Όχι διότι το «Stand Up Guys» είναι για πέταμα: ντροπή και μόνο να ξεστομίσει κανείς κάτι ανάλογο με τέτοιο καστ.

Αλλά γιατί θα μπορούσε να στηθεί μια απείρως γοητευτικότερη δραματική κομεντί πάνω στους ιερούς όρκους της φιλίας, την αυταπάρνηση και τον λόγο τιμής, την νέα εποχή και πως ξεπερνά τους κακοποιούς της παλιάς εποχής, με άφθονο χιούμορ και παράλληλα δραματικές στιγμές που μπορούν και οι τρεις άνετα να προσφέρουν.

Για να συμβούν όλα αυτά όμως, θα πρέπει να υπάρχει και η στοιχειώδης καθοδήγηση και ένα συγκεκριμένο σενάριο (πάνω στο οποίο θα μπορέσουν να αυτοσχεδιάσουν) και όχι αυτό ξεκούρδιστο και άρρυθμο φιλμ, με κάποιες μεν ευχάριστες στιγμές που οφείλονται όμως αποκλειστικά και μόνο στο απολαυστικό πρωταγωνιστικό τρίο που κάποιες στιγμές μόνο που δεν στρέφεται προς την κάμερα φωνάζοντας με απελπισία: «Δώσε μας ατάκες να πούμε!».

Απόστολος Κίτσος