Μια καλύτερη ζωή

Κάνοντας όνειρα στα χρόνια της κρίσης

Αν υπάρχει έστω ένα πράγμα για το οποίο το «Une Vie Meilleure» μπορεί να «υπερηφανεύεται», είναι το γεγονός πως μπορεί να σε κάνει να νιώσεις την κρίση να… γδέρνει το πετσί σου, ακόμη κι αν πίστευες πως έχεις εξοικειωθεί πια μαζί της.

Ο Σεντρίκ Καν («L’ennui», «Red Lights») μας συστήνει ένα τρίο χαρακτήρων, που από πολύ μικρή ηλικία έχουν μάθει να στηρίζονται σχεδόν αποκλειστικά στους εαυτούς τους, προκειμένου να διεκδικήσουν εκείνο που θεωρούν πως τους ανήκει σ’ αυτή τη ζωή. Μόνο που έχουν την ατυχία να ζουν σε μια εποχή, όπου για την πλειοψηφία των ανθρώπων τα όνειρα –ακόμη και τα πιο απτά, όπως ένα καινούργιο ζευγάρι αθλητικά παπούτσια- έχουν φτάσει πλέον να κοστολογούνται πολύ περισσότερο από όσο μπορεί να αντέξει κανείς.

Η πλοκή στο μεγαλύτερο κομμάτι του φιλμ εξελίσσεται ως ένας πραγματικός Γολγοθάς για τους –τούς λες και αφελείς- ήρωές του. Ο Καν, ωστόσο, στηριζόμενος τόσο στις εντυπωσιακά ρεαλιστικές ερμηνείες του Γκιγιόμ Κανέ και του μικρού Σλιμάν Κεταμπί, που τον βοηθούν να αποφύγει τυχόν μελοδραματικές κακοτοπιές, όσο και στο λεπτοδουλεμένο του σενάριο, φροντίζει με ποικίλους τρόπους να κάνει ξεκάθαρο πως, στην ουσία, αυτό που τον απασχολεί κυρίως είναι να μιλήσει για όλα εκείνα που μπορούν να μας βοηθήσουν να τα βγάλουμε πέρα στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε.

Κάπως έτσι, ο –φαινομενικά- ειρωνικός τίτλος της απροσποίητα γλυκόπικρης αυτής ταινίας, βρίσκει στο φινάλε την κυριολεκτική του έκφραση, υπενθυμίζοντάς μας, πως, ακόμη και το πιο μακρύ τούνελ να διασχίσεις, στην άκρη του πάντα θα βρεις φως.

Χάρης Παπαπαναγιώτου