The Fighter

Ασφαλές, καλογυρισμένο, αλλά άτολμο και με ταβάνι

Καλογυρισμένο, old school κατά διαστήματα, αλλά με πολλά κλισέ, κάποιες νευρώδεις σκηνές, αλλά άτολμο από έναν σκηνοθέτη που πάντα τολμούσε (ίσως η πιο mainstream δουλειά του Ράσελ).

Με φανταστικούς δεύτερους ρόλους από Μπέιλ και Λίο, αλλά εντελώς καρικατούρα τον (ούτως ή άλλως μετριότατου ερμηνευτικού βεληνεκούς) Ουόλμπεργκ. Μαγκιά που ξεκινάει στους τίτλους αρχής με την γκρουπάρα των Heavy, αλλά συνολικά μια ταινία που έχει ταβάνι και διστάζει να κάνει μακροβούτι στους φόβους και τις γραφικότητές της. Προτιμά να βαδίσει σε ασφαλή μονοπάτια και να προσφέρει ένα σχεδόν politically correct θέαμα.

Οκ, σίγουρα δεν κλαις τα χρήματά σου, αλλά δεν είναι μόνο αυτό το ζητούμενο. Και δεν αντέχω, θα το γράψω. Τι κρίμα που ο Αρονόφσκι εγκατέλειψε αυτό το σχέδιο. Αλλά, να μου πεις, τι να πρωτοκάνει και αυτός...

Απόστολος Κίτσος