The last mistress

Cult ταινία εποχής

Μία σπουδή πάνω στο γάμο, παρμένη από το ομώνυμο, κλασικό και αμφιλεγόμενο στους καιρούς του, μυθιστόρημα του Jules Amédée Barbey d'Aurevilly επιχειρεί η Catherine Breillat., εξάπτοντας το ενδιαφέρον και αποφεύγοντας στο παρά πέντε να προκαλέσει ανία.

Σε αυτό το φιλμ, η έννοια του φαντασιακού παιδιού κατ' επέκταση και του πραγματικού) ενός ζευγαριού, και η σύνδεσή του με τη βιωσιμότητά τους, εξερευνάται με λεπτότητα αλλά και τόλμη, που δεν εξαντλείται, ευτυχώς, στο γυμνό. Ο θεσμός του γάμου αντιμετωπίζεται ως μία κοινωνική σύμβαση, σχεδόν γραφική, όπως περιγράφεται με υπόγειο χιούμορ από το στόμα των φορέων κοινωνικής κριτικής. Ταυτόχρονα, προτείνεται ως μία εν δυνάμει ελεύθερη επιλογή, υπό προϋποθέσεις, ακόμα και στα πλαίσια μίας συντηρητικής κοινωνίας.

Είναι δυνατό, μία ταινία εποχής να αποπνέει καλτ αύρα; Όταν η πρωταγωνίστρια είναι η ταλαντούχα κόρη του Dario Argento, Asia, όλα είναι πιθανά. Ο δανδής Fu'ad Aït Aattou έχει ωραία χημεία μαζί της, ενώ εκείνη, κατά το αναμενόμενο, κινείται ανάμεσα στα όρια της υπερβολής και του παθιασμένου ντυσίματος του ρόλου. Έχει κανείς, επίσης, την ευκαιρία να δει την εσωτερικά κατεστραμμένη Roxane Mesquida ( γνωστή από το επίσης καλτ Fat Girl του 2001) σε ισορροπία με την Ιταλίδα φιγούρα της Argento. Οι ερμηνείες είναι ο,τι το φιλμ αφήνει ως δώρο μετά την παρακολούθησή του., μαζί με τη μελαγχολία που δημιουργεί η σκέψη πως κάθε ζευγάρι κουβαλά, ίσως a priori, μέσα στον ενθουσιασμό της ένωσης, ένα δυνητικό πένθος. Είναι η κατάρα του, αλλά ,παράλληλα, αν βιωθεί, ίσως και ο εξαγνισμός του.

Εύη Αβδελίδου