"True Detective, season 2": Η γνώμη μας
Το πρόβλημα με την δεύτερη σεζόν του "True Detective", κατά τη γνώμη μας, είναι η σύγκριση με την πρώτη. Αν αυτός ο κύκλος ερχόταν πρώτος, ίσως να τον αντιμετωπίζαμε ξεχωριστά. Βέβαια και πάλι, οφείλεις να τον δεις -και να τον κρίνεις- ως αυτόνομο.
Το άλλο πρόβλημα είναι το σενάριο (αν δεν το έχεις δει, σταμάτα εδώ). Περισσότερο και από το καστ. Στην πρώτη σεζόν, οι μονόλογοι του ΜακΚόναχι ενώ έπαιζε με το κουτάκι της μπύρας, ήταν απολαυστικοί. 'Η στο αυτοκίνητο με τον Χάρελσον. Στο δεύτερο απουσιάζει η φυσικότητα. Υπερανάλυση, μια δαιδαλώδης ιστορία στα 3, 4 πρώτα επεισόδια.
Αυτά που υποστήριξε ο Ταραντίνο, κι ας μην το είδε, είναι πως όντως οι τέσσερις ήρωες, είναι πολύ πικραμένοι από τη ζωή. Μα πάρα πολύ... Ο κάθε ένας από τους νέους “φίλους” μας, μισούσε τη ζωή του, μισούσε τον εαυτό του.
Να μου πεις, το θέμα τους αυτό είναι. Δράμα, άπονη ζωή, βία. Αν θες κωμωδία, δες κάτι άλλο. Αρα, θα περιμέναμε περισσότερο σκοτάδι, πολύ θανατικό. Η σειρά τα είχε -αλοίμονο- αλλά όχι όσο θα θέλαμε. Και το φινάλε, αναμενόμενο. ΟΚ, θα τους σκοτώσεις όλους ρε αδελφέ, κάντο με λίγο στιλ. Εκείνη η καταδίωξη στο δάσος με τον Φάρελ, αστεία. Μόνο ο θάνατος του Τέιλορ Κιτς είχε μια... ομορφιά!
Κρίνεις μια σειρά αν λαχταράς να βγει το επόμενο επεισόδιο. Με αυτό τον κύκλο περισσότερο το κάναμε από περιέργεια και λιγότερο από ανυπομονησία. Οχι πως δεν περνούσε η ώρα. Αλλά να το ξαναδούμε δεύτερη φορά, κατάχλομο...
Η Ρέιτσελ ΜακΑνταμς έχει την συμπάθειά μας μόνο και μόνο για το επίθετο Bezzerides. Μπήκε στο ρόλο, είχε τόλμη και βρωμόστομα. Η σειρά για αυτήν ήταν ένα συν στην καριέρα της.
Ο ρόλος του Βινς Βονς θα μπορούσε να μεγαλουργήσει. Ούτε πολύ "κακός", ούτε πολύ συμπαθής. Ήθελε να δείχνει απρόβλεπτος, να λειτουργεί με έναν ηθικό κώδικα τιμής, αλλά το πρόβλημα ήταν πολύ απλό. Ο Βινς μας δεν είναι δα και τόοοοσο καλός ηθοποιός. Σε κάθε εξυπνακίστικη ατάκα του, περίμενες και αρχίσει να γελάει χωρίς σταματημό. Για τις σκηνές με τη γυναίκα του, τα γράψαμε, αλλά ιδιαίτερη μνεία μπορεί να γίνει για κάτι εξομολογήσεις για την παιδική του ηλικία. Κάτι πήγε να γίνει με τα τετ α τετ του με τον Κόλιν Φάρελ, αλλά χωρίς καμία κορύφωση.
Ο Κόλιν Φάρελ, ως Ρέι Βελκόρο, μάζεψε ότι κλισέ έχει υπάρξει σε μπάτσο και ντετέκτιβ, τα έκανε δικά του, αλλά ενώ μόνιμα περιμέναμε την έκρηξη, μπας και κάποιος τα κάνει... πουτάνα όλα, δεν συνέβη τίποτα.
Ο Τέιλορ Κιτς μας έκανε να απορούμε πως διάολο τον διαλέγουν -γενικά- να παίζει. Λογικά έχει καλό μάνατζερ.
EΠΑΙΞΕ ΛΙΓΟ: Ο δήμαρχος Τσεζάνι. Μεγάλη μορφή ο Ritchie Coster, μόνιμα πιωμένος, ένοχος μόνο από τη φάτσα του...
ΕΠΑΙΞΕ ΠΟΛΥ: Η Κέλι Ράϊλι ως σύζυγος του Βινς Βον. Αν ο φίλος μας ο Βινς είχε μια καλύτερη ηθοποιό απέναντί του, ίσως τα πήγαινε καλύτερα. Τραγική. Κινούνταν και μιλούσε σαν υπνωτισμένη, θέλοντας (;) να δώσει έναν αέρα femme fatale. Οι διάλογοι του ζευγαριού ανήκουν πλέον στις cult στιγμές της αμερικανικής τηλεόρασης.