"Romanoffs" season 1: Η ανισότητα του είναι και του φαίνεσθαι

Από τους φινετσάτους διαφημιστές του ’60 και την κοινωνία της Αμερικής στο μεταίχμιο της αλλαγής, ο Μάθιου Γουάινερ επιστρέφει στο παρόν με την βοήθεια της Amazon και συσπειρώνει όλο το know-how που τον χαρακτηρίζει τα τελευταία χρόνια γύρω από την θρυλική οικογένεια των Ρομανώφ –ή μάλλον τους απογόνους της.

ΣΧΕΤΙΚΑ"The last Czars" season 1: Γοητευτικό

Η κατάρα και το στίγμα του οίκου δεν είναι κάτι που οι δικοί μας, σύγχρονοι “Romanoffs” έχουν καταφέρει να αποβάλλουν από την συνείδησή τους: άλλοι δεν μπορούν και άλλοι δεν θέλουν. Ανεξάρτητα από την περίπτωση όμως και το γεωγραφικό πλάτος στο οποίο βρίσκονται, οι χαρακτήρες της σειράς παραμένουν μπερδεμένοι με την ύπαρξή τους και εγκλωβισμένοι στην επιφανειακά ιδανική ζωή τους, ψάχνοντας  διαρκώς και υπό άκρας μυστικότητας κάτι που να δώσει νόημα.

To επί του παρόντος υπόβαθρο δεν μας εμποδίζει να κάνουμε την αυτονόητη συνειδητοποίηση: ένα σύγχρονο, συνοπτικό “Mad Men” εξελίσσεται στην οθόνη μας. Το όνομα του Γουάινερ παραμένει συνυφασμένο με την βαρύτητα μας από τις καλύτερες δραματικές σειρές των τελευταίων ετών και ο Αμερικανός σκηνοθέτης δεν διστάζει να δώσει το ανάλογο φινίρισμα στα άψογα γυρισμένα επεισόδια σε Νέα Υόρκη, Μεξικό, Ρωσία, Παρίσι και Καναδά. Αυτό που επίσης παρατηρείται με ελάχιστη προσπάθεια και θέτει αυτομάτως το “Romanoffs” σε κατώτερη θέση από το “Mad Men” είναι η ανισότητα του είναι και του φαίνεσθαι.

Ενώ η ανθολογία είχε όλα τα φόντα να κάνει μια άμεση αναλογία στην πτώση της αριστοκρατίας και στην παρακμή της ιδιωτικής ζωής των συμμετεχόντων, το σενάριο δείχνει σημάδια μονοτονίας έως και παντελούς απουσίας ανά διαστήματα, αποφεύγοντας να δώσει έξτρα υλικό στους πρωταγωνιστές. Ειδικά για ένα καστ που περιλαμβάνει από Ιζαμπέλ Ιπέρ (σε υποτυπώδη ρόλο) μέχρι Μάρθα Κέλλερ όπως επίσης Νταιάν Λέιν, Άαρον Έκχαρτ, Αμάντα Πιτ, Κάθριν Χαν, Ράντα Μίτσελ, Κριστίνα Χέντρικς και Ρόν Λίβινγκστον τα όρια στα θέματα προς συζήτηση που απασχολούν τις ιστορίες θα έπρεπε να εξετάζονται περισσότερο διεξοδικά από την στιγμή που η διάρκεια των επεισοδίων ξεπερνά τα 60 λεπτά.

Το χαρακτηριστικό αυτό συνεπώς λειτουργεί σαν δίκοπο μαχαίρι στους “Romanoffs”. Από τη μία υπάρχει όλος ο διαθέσιμος χρόνος και χώρος για το γύρισμα θεωρητικά μιας ταινίας με ολοκληρωμένη θεματική επαρκώς ανεπτυγμένη όμως από την άλλη, η έλλειψη σημαντικού περιεχομένου σε ένα τέτοιο μεγάλο χρονικό διάστημα λειτουργεί μειονεκτικά και φέρνει απογοητεύσεις για το κοινό.

Πιθανώς, να φταίει το βάρος της επιστροφής. Ίσως, η ευθύνη για κάτι ισάξιο των “The Sopranos” και “Mad Men”. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η οξυδέρκεια πέρασε ξυστά από τα χέρια του Γουάινερ και ο ίδιος μαζί με τους πρωταγωνιστές του φαίνονται παγιδευμένοι ακριβώς όπως οι “Ρομανώφ”.