ΣΕΙΡΕΣ

"Pose" season 1: Pop, kitsch, 80s

Δημοσίευση: 30 Ιαν. 2019, 17:26
Συντάκτης:

Σύνοψη: Η νέα σειρά του Fox παρουσιάζει την LGBTQI κοινότητα της Νέας Υόρκης το 1987, περιστρέφοντας κυρίως το ενδιαφέρων σε ομάδες drag queens, που κάθε φορά διαγωνίζονται σε ένα συγκεκριμένο κόνσεπτ, με την κριτική επιτροπή να ψηφίζει  την καλύτερη, με βάση τα ρούχα και την συνολική παρουσία, αλλά και ένα ομοφυλόφιλο αγόρι που θέλει να γίνει χορευτής, παρά την αντίθετη γνώμη των γονιών  του. Επίσης, ένας παντρεμένος που δουλεύει στον ουρανοξύστη Trump θα ερωτευτεί μία drag queen και όλα θα αλλάξουν.

<a href="/nea/impeachment-american-crime-story-h-ethniki-eromeni/65252">"Impeachment: American Crime Story": H "Eθνική Ερωμένη"</a>ΣΧΕΤΙΚΑ"Impeachment: American Crime Story": H "Eθνική Ερωμένη"

Άποψη: Ο Ryan Murphy και ο Brad Falchuk έχουν δημιουργήσει μαζί πολλές επιτυχημένες σειρές, όπως το American Horror Story και το Nip/Tuck, έχοντας μια ξεκάθαρα ποπ, πολλές φορές συνειδητά κιτς, αισθητική, όπως στα Glee και Scream Queens. Στην νέα τους σειρά για το Fox ασχολούνται με την Νεοϋορκέζικη ball culture, όπως ονομάζεται αυτή η underground κουλτούρα των drag queens που διαγωνίζονται για βραβεία στον χορό και στην μεταμφίεση, διαλέγοντας κάθε φορά ένα διαφορετικό θέμα. Μόνο που το κλασικό πλέον ντοκιμαντέρ της Jennie Livingston Paris is Burning το είχε κάνει ήδη από το 1990 πολύ καλύτερα. Το Pose βέβαια δεν είναι σε καμία περίπτωση μία σειρά του σωρού.

Κατ’ αρχάς είναι η τελευταία δουλειά του Ryan Murphy στο Fox, έπειτα από το κολοσσιαίο συμβόλαιο του με το Netflix, για το οποίο θα κάνει πλέον σειρές. Πέραν αυτού όμως, προσαρμόζει απόλυτα την αισθητική του στα ύστερα 80s, όταν πλέον η ποπ μουσική είχε κυριαρχήσει και η Μαντόνα είχε αρχίσει να γίνεται ήδη ένα είδωλο. Δεν είναι τυχαίο που στο πρώτο κιόλας επεισόδιο ακούμε να αναφέρονται στην βασίλισσα της ποπ, αλλά και γενικότερα στα 8 επεισόδια της σειράς ακούμε πολύ συχνά διάφορα χιτάκια της εποχής, έχοντας μια πολύ εύστοχη μουσική υπόκρουση που δίνει τέμπο σε όλη την σειρά. Πέραν αυτού όμως, αυτό που καθιστά την σειρά καθαρά παροντική και ίσως απαραίτητη για την τηλεόραση είναι η ειλικρίνεια στον τρόπο που αντιμετωπίζει τα πάντα, χωρίς έντονους μελοδραματισμούς και εξάρσεις, ακόμα και όταν συμβαίνει κάτι πολύ δραματικό, όπως όταν ο πατέρας ξυλοκοπά τον ομοφυλόφιλο γιό του. Δεν απουσιάζει τελείως το μελό, καθώς αρέσει γενικά στον Murphy που σκηνοθετεί τα μισά επεισόδια, αλλά είναι σε ένα απόλυτα λογικό πλαίσιο. Επίσης, η επιλογή των ηθοποιών είναι απόλυτα εύστοχη, καθώς δεν έκανε το λάθος που έχουμε δει σε άλλες σειρές ή ταινίες, όπου άνθρωποι που είναι είτε τραβεστί, είτε έχουν σύνδρομο Down, είτε είναι Ασιάτες κάτι που είχε γίνει μεγάλη συζήτηση, τους υποδύονται άνθρωποι που δεν είναι. Στην σειρά βλέπουμε πραγματικές τραβεστί να υποδύεται τις drag queens του οίκου Evangelista ή του οίκου Abundance, όπως ονομάζονται οι δύο αντικρουόμενες ομάδες.

Στα αρνητικά είναι ότι ακολουθεί σχεδόν ευλαβικά το ντοκιμαντέρ της Livingston, με την διαφορά όμως ότι εδώ έχουμε μυθοπλασία. Ενώ στο ντοκιμαντέρ δεν υπάρχει μια πλοκή, σε μια σειρά μυθοπλασίας θα έπρεπε να υπήρχε μία πιο συμπαγής πλοκή, αντί της πολύ χαλαρής που προκύπτει σαν αποτέλεσμα. Σε συνδυασμό με τα μεγάλης διάρκειας επεισόδια, τα δύο πρώτα ξεπερνούν την 1 ώρα και τα υπόλοιπα την πλησιάζουν, καταλήγει πολλές φορές να μην έχει κάτι άλλο να πει, πέρα από αυτά που έχει δείξει ήδη. Έχει μερικές πολύ καλογυρισμένες σκηνές, όπως η εναρκτήρια στο 1ο επεισόδιο με την κλοπή των ρούχων από μουσείο, ωστόσο ήθελε πολύ μεγαλύτερη συνοχή, ώστε να μπορέσει να προσθέσει κάτι νέο σε ένα ντοκιμαντέρ που τα έχει πει όλα.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos