Berlinale 2011: Ύμνος στην Πίνα Μπάους και τα βινύλια...

Bερολίνο με λιακάδα αρχές Φεβρουαρίου, πρώτη φορά βλέπω την τελευταία πενταετία που επισκέπτομαι την πιο καλλιτεχνικά ανήσυχη γερμανική πόλη. Μιλάμε για ούτε νιφάδα χιονιού δεν έχουν δει τα ματάκια μας και μάλλον τσάμπα φαγωθήκαμε να γεμίσουμε την βαλίτσα με σκουφιά, μάλλινα και λοιπά «σίγουρα». Πόσο μάλλον τώρα που πρέπει να βρούμε χώρο για να χωρέσουμε τις αγορές, αλλά για αυτές θα σας μιλήσω σε επόμενο άρθρο.

Ένα από τα talk of the town για την φετινή Berlinale, είναι φυσικά το ντοκιμαντέρ του Βιμ Βέντερς για την Πίνα Μπάους, την θρυλική πρωτοπόρο Γερμανίδα χορεύτρια και χορογράφο μοντέρνου χορού, η οποία πέθανε το 2009, την χρονιά δηλαδή που ο διάσημος Γερμανός σκηνοθέτης ξεκινούσε τα γυρίσματα για το «Pina». Πιο μακάβριο δε γίνεται… Η ταινία προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού και μάλιστα σε 3D και αυτό που έγινε μονομιάς ξεκάθαρο ήταν ότι άρεσε πολύ στους θεατές, βάζω στοίχημα όμως ότι οι περισσότεροι ήταν φαν της Πίνα Μπάους. Όπως και ο Βέντερς, όπως δήλωσε. Και το γράφω αυτό διότι οι φαν του μοντέρνου χορού είναι προφανές ότι θα ενθουσιαστούν: Ο Βέντερς χειρίζεται όπως πάντα μαγικά την κάμερα και καταφέρνει να αποδώσει ορισμένα έντονα κινηματογραφημένα, στυλάτα, εξαιρετικά χορευτικά νούμερα. Σχεδόν υπνωτιστικά. Σε όσους όμως δεν ασχολούνται με το θέμα, δεν εξηγεί πολλά πράγματα για το όραμα, την προσωπική ζωή και τα κίνητρα της Μπάους, παρά τις συνεντεύξεις με συνεργάτες της, οι οποίοι απλά χάσκουν αποθεώνοντάς την…

Μου άρεσε πολύ το Sumbarine του πρωτοεμφανιζόμενου Ρίτσαρντ Αγιοάντε που μιλά για έναν 15χρονο που προσπαθεί να χάσει την παρθενιά του, αλλά και πείσει την μητέρα να μην εγκαταλείψει τον πατέρα του για τον δάσκαλο χορού… Πολύ ωραίο στυλ, black humour, εθιστικό, εξερευνά εύστοχα τα εφηβικά άγχη, έχει θετικό μήνυμα, ωραίες μουσικές (η κατάσταση εξελίσσεται late 70s), προσωπική σκηνοθετική ματιά και ευαισθησία, ενώ και οι ερμηνείες είναι πολύ καλές: απλά να σας πω ότι παίζουν η Σάλι Χόκινς (τρομερή στο Happy Go Lucky), ο Πάντι Κονσαντάιν και ο Νόα Τέιλορ (θυμήσου τον να παίζει τον Χίτλερ στο προ εξαετίας Max με τον Τζον Κιούζακ).

Ένα άλλο νέο που έμαθα και χάρηκα, είναι ότι ο Johny Greenwood των Radiohead (μην ξεχνάς ότι έγραψε την μουσική για το There Will Be Blood του Πολ Τόμας Άντερσον) θα αναλάβει το soundtrack για την νέα ταινία της Λιν Ράμσεϊ, η οποία επιστρέφει εννιά (!) χρόνια μετά το ιδιαίτερο Morvern Callar, αυτή την φορά με το We Need to Talk About Kevin και στο πρωταγωνιστικό δίδυμο την Τilda Swinton και τον John C. Riley. Story: μια ΝεοΥορκέζα μητέρα μεγαλώνει έναν γιο που δεν ήθελε ποτέ, μέχρι που συμβαίνει κάτι αναπάντεχο. Παρεπιπτόντως, το νέο cd των Radiohead είναι… Out there!

Θέματα

Δε νοείσαι να είσαι λάτρης του βινυλίου και να μην επισκεφθείς το κεντρικό κατάστημα του Cover-Music στην κεντρική πλατεία δίπλα στον Ζωολογικό Κήπο (Kurfustendamm 11, πας με U2 στην στάση Zoo). Θα χάσεις την μπάλα, θα προσκυνήσεις, θα έχεις και 1-2 μουσικούς οργασμούς όταν διαπιστώσεις την ποσότητα (μιλάμε για έναν όροφο 150 τ.μ…), την ποιότητα (ας μην απαριθμήσω καλύτερα), αλλά και την σχέση ποιότητας-τιμής σε εξαιρετικά σπάνια βινύλια. Και φοβερά μουσικά t-shirt, ε; Μη το ξεχάσω…

Στο Βερολίνο είσαι, λέει να φας σε μια παραδοσιακή βερολινέζικη μπυραρία. Δεν θυμάμαι δυστυχώς το όνομα, αλλά μπροστά από το παραδοσιακό μισογκρεμισμένο (από τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο) καμπαναριό που θα βρεις στην πλατεία μπροστά στο Cover-Music που σου προανέφερα, ξεκινάει η KantStrasse. Στα 50 μέτρα, δίπλα σε μια πιτσαρία της συμφοράς, θα την βρεις: ζεστό περιβάλλον με ξύλο και παραδοσιακή αρχιτεκτονική, κάδρα από διάσημους Γερμανούς παντού, γρήγορο σέρβις, πολύ νόστιμο φαγητό (με εξαιρετικές σούπες, σούπερ κότσι και φυσικά τρομερά λουκάνικα), σωστές μπύρες. Ότι πρέπει…

Aπόστολος Κίτσος