"The witcher" season 2: Το απόλυτο fun to watch

Συνοψη: Το πολυπόθητο σμίξιμο της Ciri με τον Witcher Geralt οδηγεί τους ήρωες σε νέες περιπέτειες, η Yeneffer έχει τη δική της ατζέντα και μέσα σε όλο αυτό υποφόσκει και μια επανασταση των ξωτικών.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Am I Being Unreasonable?": Το οδυνηρό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης

Γνώμη: Μια απο τις σειρές που λιώθηκε από πολύ κόσμο σε καιρό πανδημίας ήταν και το 'The Witcher'. 

Μπορεί να μην αγαπήθηκε φανατικά σαν το Game of Thrones η βάση του όμως που αποτέλεσε ενα κράμα βιβλίων και του πασίγνωστου videogame δε θα μπορούσε να εκτελεσθεί σε μόλις 8 επεισόδια.

Δεδομένα θα είχαμε συνέχεια και καλώς είχαμε μιας και τα καλά της πρώτης σεζόν επαναλαμβάνονται σε καλύτερο και πλουσιότερο βαθμό.

Πέρα απο τη πλάκα ο Henry Cavill εκτός απο τη μεγάλη έρευνα και τη σωματική διάπλαση έχει μπεί για τα καλά στο πετσί του ρόλου. Προσπερνώντας το αρχικό μούδιασμα  που προκάλουσε η βραχνάδα του Geralt και με την υποψία οτι θα αναφωνήσει κάποια στιγμή I'm Batman (του Nolan-ικού), ενσαρκώνει άψογα τον κυνικό και μονόχνωτο χαρακτήρα της σειράς.

Πάλι εδώ θα πολεμήσει διαφόρων ειδών δαιμόνια, στα διαλλείματα θα το παίζει σκληρός καριόλης με τη Ciri και τη Yen ενώ κατα βάθος τις λατρεύει ενώ ο βάρδος-τσιμπούρι θα συνεχίσει να του σπάει τα νεύρα.

Υπάρχει μια αίσθηση όμως -όπως και στο πρώτο μέρος της σειράς- οτι δεν αποτελεί τον κεντρικό πόλο της σειράς, αλλά έναν ήρωα που γουστάρουμε να βλέπουμε χωρίς ομως παρέμβαση στις πολιτικές ίντριγκες και στους πολέμους που ήρθαν ή αναμένονται.

Η κουκλάρα Αnya Chalotra στο ρόλο της Yennefer εκτός οτι είναι μια φανταστική ηθοποιός, έιναι ο ορισμός του τέλειου cast μιας και το βλέμμα της δεν διαβάζεται και ακροβατεί μονίμως ανάμεσα στο καλό και το κακό. Δε θα μπορούσαν να βρούν καλύτερη. Στο 2ο κύκλο της σειράς αποκτά ουσιώδη ρόλο και η Ciri (Freya Allan) καθώς κάπου έιχαμε κουραστεί να τη βλέπουμε να τρέχει σαν φοβισμένο ελαφάκι, να κλαίει, να ψάχνει τη γιαγιά της και το κατεστραμμένο βασίλειο της Cindra  όλα αυτά και στα πρώτα 8 επεισόδια στο repeat. Στο περιθώριο μπαίνει ο βάρδος Yaskier με λιγοστές εμφανίσεις μιας και το πράγμα σοβαρεύει και οι comic relief στιγμές του δεν ήταν όλες πετυχημένες. Νέοι χαρακτήρες εμφανίζονται σ αυτό το μωσαικό, μάγοι, ξωτικά, τυχοδιώκτες και διεφθαρμένοι ηγέτες, αλλοι περνάν απαρατήρητοι, ενώ προς αποφυγή spoiler θα είμαστε φειδωλοί με τα νέα πρόσωπα που θα μείνουν για καιρό.

Προφανώς η παραγωγή και ο τεχνικός τομέας πολύ βελτιωμένος, ο τηλεοπτικός περιορισμός πολλές φορές φανερώνει την οικονομική δυσχέρεια που ειδικά σε τέτοιου είδους θεάματα κάνει μπαμ. Και αυτό διοτι καποια εφέ της season 1 θύμιζαν εποχές Ghostbusters  ενώ κάποια τέρατα σαν να έιχαν ξεπεταχτεί απο το κουκλοθέατρο της Φρουτοπίας. Πολύ καλύτερα τα πράγματα εδώ, με εμφανή τάση στο "όσο πετυχαίνουμε, το θέαμα θα μεγαλώνει".

Πιο στρωτό και το σενάριο, καθώς πολύς κόσμος χάθηκε τη πρώτη φορά με τα 3 διαφορετικα timelines σε μια ίσως αχρείαστη δαιδαλώδη πλοκή, με αδιευκρίνιστα πήγαινε έλα. Εννοείται πως η σειρά δεν τελειώνει: υπάρχει πολύ ψωμί ακόμα και αναμένουμε με μεγάλη αγωνία τη συνέχεια του έπους.

Ατυχώς συγκρίνεται με το φοβερό και τρομερό Game Of Thrones, το Witcher ανήκει στον τομέα της επικής φαντασίας, πλην ελάχιστων στιγμών το Game δεν είχε τέτοια.

Γι αυτό και δεκτές οι ενστάσεις για τα τζίνι και τα τερατάκια ή για χαρακτήρες που πεθαίνουν και σηκώνονται την άλλη μέρα και όλα αυτα να συνδυάζονται  με σοβαροφανείς στιγμές ηγετών και σκοτεινών κινήτρων και ήρωες που ρέπουν προς το νιχιλισμό... αλλα αυτό είναι το The Witcher.

Τεράστιο fun to watch που λένε και στο χωριό μου, ποτέ δε θα γίνει η καλύτερη σειρά ever αλλα σε ταξιδεύει σε φανταστικούς κόσμους μακρυά απο τη κατάθλιψη της εποχής μας. Στριμαρει στο Netflix στην οικονομική συσκευασία των 8 επεισοδίων οι γιορτές ότι πρέπει για να γουστάρουμε το συγκεκριμένο υπερθέαμα.

Mίλτος Παπατριανταφύλλου