Wise guy: David Chase and the Sopranos

Σύνοψη: Περισσότερο ταινία «σπασμένη» σε δύο μέρη παρά κλασική σειρά, ο Alex Gibney μάς παρουσιάζει σε 3 ώρες παρά κάτι το πώς γεννήθηκε η σειρά – ορόσημο «The Sopranos», πώς συνέχισε να εξελίσσεται δραματουργικά και υφολογικά ανά σεζόν, καθώς και πού τελικά οφειλόταν η ανεπανάληπτη επιτυχία της.

ΣΧΕΤΙΚΑΟλόκληρο το σύμπαν του Dune είναι διαθέσιμο στη μικρή οθόνη

Στο επίκεντρο οι αφηγήσεις των ίδιων των ηθοποιών και, κυρίως, του δημιουργού του show, David Chase.

Άποψη: «Νόμιζα ότι γύριζες μια ταινία σχετικά με τη σειρά, όχι σχετικά με μένα». Αυτό δηλώνει στον σκηνοθέτη ο Chase στην έναρξη του πρώτου επεισοδίου, μόλις αντιλαμβάνεται πως ο Gibney τον έχει δεξιοτεχνικά οδηγήσει σε ένα πλατό – ρέπλικα του γραφείου της Dr. Melfi και πρακτικά τον υποβάλλει σε κάτι σαν on camera ψυχανάλυση.

Το αξιοσημείωτο, όμως, είναι ότι ο ιθύνων νους του Wise guy πείθει και μας, τους θεατές, πως δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Όσες ομάδες «γραφιάδων» κι αν επιστράτευσε στην διάρκεια των Sopranos το HBO για να διασφαλίσει ότι η ποιότητα της σειράς θα κρατιόταν σε υψηλά στάνταρ, «εγκέφαλος» αλλά και «ψυχή» της παρέμεινε από την αρχή ως το τέλος ο David Chase.

Αυτός που πάντα ήθελε βασικά να κάνει σινεμά και βρισκόταν μια ανάσα απ’ το να εγκαταλείψει την τηλεόραση για χάρη του, μιας και μεταξύ άλλων δυσφορούσε απίστευτα με τον καταιγισμό διαφημίσεων του συγκεκριμένου μέσου και τον υπερκαταναλωτισμό που προωθούσε.

Κάπως έτσι αναδύθηκε, εξάλλου, κι η ιδέα των Sopranos στο μυαλό του: ένα καπιταλιστικό σύστημα τόσο σαρωτικά ανάλγητο ώστε οδηγεί ακόμη κι έναν μαφιόζο στην κατάθλιψη. Μια ιδέα που, απολύτως ταιριαστά, βρίσκει ευήκοα ώτα σε μια από τις ελάχιστες τηλεοπτικές γωνιές που δεν προβάλλουν διαφημίσεις, το – επιφυλακτικό αλλά και ισόποσα δεκτικό στις τομές του εν λόγω project – HBO.

Και αυτές δεν ήταν και λίγες: γυμνό, σκληρή γλώσσα, ακόμα σκληρότερες σκηνές βίας και για πρώτη φορά στην αμερικανική τηλεόραση ένας πρωταγωνιστής που θρυμματίζει το καθησυχαστικό αφήγημα του «στο τέλος οι κακοί πάντα τιμωρούνται και το δίκαιο θριαμβεύει», ένας αντιήρωας που βάφει τα χέρια του με αίμα όποτε η δουλειά του το «χρειάζεται».

Μέσα από ένα παιχνιδιάρικα σκεπτόμενο μοντάζ που υπερβαίνει το κλασικό ντοκιμαντερίστικο φορμάτ της απλής παράθεσης πρωτοπρόσωπων αφηγήσεων από insiders, ο Gibney αποδεικνύει πως το – ιστορικό πια – show πέτυχε γιατί ήταν πολύ προσωπικό για τον δημιουργό του. Ένα άθροισμα από χαρακτήρες που, όπως δηλώνουν οι συνεργάτες του, δεν τού ήταν τίποτα λιγότερο από «δεύτερο δέρμα».

Απολύτως βιωμένοι, με γερή πρόσφυση στο εκκωφαντικό ιταλιάνικο σόι του (καθώς και στα βιώματα του υπόλοιπου συγγραφικού team τα οποία ενέτασσε συστηματικά στη γραφή του), ανάβλυζαν «ανθρωπίλα» και πιθανότατα για αυτόν ακριβώς το λόγο πέρασαν στο πάνθεον της τηλεοπτικής ιστορίας.

Το Wise guy: David Chase and the Sopranos εντοπίζει όλα τα παραπάνω και τα αφηγείται με μια ενδιαφέρουσα ισορροπία fanboyισμού και αναλυτικής σκέψης. Έτσι, στέκεται και με το παραπάνω στο ύψος του pop culture ογκόλιθου με τον οποίο καταπιάνεται.