"Before": Βολεύεται σε κάτι ενδιάμεσο

Σύνοψη: Αφού έχασε τραγικά την γυναίκα του από αυτοκτονία, ο παιδοψυχίατρος Έλι Άντλερ συναντά ένα προβληματικό αγόρι που φαίνεται να έχει μια στοιχειωμένη σχέση με το παρελθόν του Έλι.

ΣΧΕΤΙΚΑNightbitch

Άποψη: Μια αύρα Έκτης Αίσθησης αναδίδεται μέσα από την νέα σειρά της Apple Tv+, με τον Μπίλι Κρίσταλ να επιστρέφει στον ρόλο του ψυχιάτρου, μετά τα Analyze This και Analyze That, χωρίς όμως την χιουμοριστική διάθεση.

Τρία χρόνια μετά την τελευταία του κινηματογραφική/τηλεοπτική εμφάνιση, ο σταρ της κωμωδίας των 80s-90s, έρχεται με έναν πιο σκοτεινό και μυστηριώδη ρόλο, σε ένα ψυχολογικό θρίλερ, που όσο σε ξαφνιάζει ευχάριστα η πολύ καλή ερμηνεία και το διαφορετικό προφίλ του συμπαθούς κωμικού ηθοποιού, τόσο δεν σε ξαφνιάζει η πλοκή.

Υπάρχει βέβαια το πολυπόθητο plot twist, που επιβάλλεται από το είδος. Σε καμία περίπτωση δεν είναι εφάμιλλο της Έκτης Αίσθησης, αλλά σίγουρα είναι δεόντως ανατρεπτικό και δίνει μια άλλη πτυχή σε αυτό που βλέπαμε μέχρι τότε.

Για να φτάσουμε όμως σε αυτό, πρέπει να περάσουμε μέσα από μια αργοκίνητη πλοκή και λίγο τετριμμένα μοτίβα του είδους, όπως το δίπτυχο παιδιού-παιδοψυχολόγου, το οποίο αποθεώθηκε στην ταινία του Σιάμαλαν και έκτοτε μανιεριστικά εκμεταλλεύεται σχεδόν ο κάθε δημιουργός του είδους.

Το Before της Sarah Thorp δεν προσφέρει κάτι καλύτερο για το μέλλον του είδους, μας πηγαίνει νοσταλγικά στο παρελθόν, στο οποίο έχουμε δει καλύτερα δείγματα του είδους.

Το παρελθόν του ήρωα είναι εμποτισμένο στο τραύμα, την απώλεια, κάτι που πολύ καλύτερα μέσα από μια τραγικωμωδία έχει δώσει ο ευφυής Ρίκι Τζερβέις στην σειρά του στο Netflix.

Αυτή την φορά η απώλεια είναι βυθισμένη και στο μυστήριο, με το παιδί να λειτουργεί, μεταφορικά μιλώντας, ως φάντασμα και υπενθύμιση της δικής του ιστορίας και όχι το αντίστροφο. Τα κάπως υπερφυσικά στοιχεία της ιστορίας απλώς την απομακρύνουν από τον στόχο της, ίσως μια προσέγγιση πιο δραματική να εξυπηρετούσε καλύτερα την αφηγηματική δομή του Before, αντί να το μετατρέψει σε κάτι που δεν έχει τα εργαλεία να γίνει spooky, αλλά ούτε και την διάθεση να πάει σε πιο καλτ μονοπάτια.

Εν τέλει, βολεύεται σε κάτι ενδιάμεσο, που περισσότερο κουράζει και επαναλαμβάνεται, παρά ξαφνιάζει.