"Τhe Undoing": Ερμηνευτικά σόλα και ανατροπές

Η Γκρέις (Νικόλ Κίντμαν) ζει την ζωή που πάντα ήθελε να έχει. Είναι μία επιτυχημένη θεραπεύτρια, έχει έναν αφοσιωμένο σύζυγο (Χιού Γκραντ), ο οποίος είναι ένας επιτυχημένος ογκολόγος και έναν μικρό γιο (Νόα Τζουπ, Honey Boy, A Quiet Place) που πηγαίνει σε ένα πολύ καλό ιδιωτικό σχολείο στην Νέα Υόρκη. Όλα όμως θα αλλάξουν μία νύχτα: ένας βίαιος θάνατος, ένας αγνοούμενος σύζυγος, και ένας άνδρας που η Γκρέις νόμιζε ότι ήξερε θα προκαλέσουν αλυσιδωτές αντιδράσεις.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Fallout" season 1: Οι φαν θα το αποθεώσουν

Υπάρχουν whodunits που κάτω από την επιφάνεια των υποπλοκών και των ανατροπών έχουν ριζωμένα πιο σημαντικά κοινωνικά ζητήματα που αναδύονται σταδιακά στην επιφάνεια.

Το «The Undoing» δεν είναι από αυτά. Η πορεία προς την λύση του μυστηρίου δεν αποτελεί το όχημα για να μιλήσει η σειρά για κάτι πιο σπουδαίο. Είναι αυτό και μόνο και η διαδρομή του εξετάζεται μέσα από τις ρωγμές που προκαλεί το συμβάν του φόνου μέσα σε μια πλούσια οικογένεια. Είναι όμορφα κινηματογραφημένο και στιβαρά σκηνοθετημένο από την Σουζάνε Μπίερ, η οποία αποδεικνύει ότι η τηλεόραση τελικά της ταιριάζει, μετά και το πετυχημένο προ 4ετίας «The night manager». Η 60χρονη Δανέζα δημιουργός ξαναβρίσκει την οξυδέρκεια και την διεισδυτικότητα των ταινιών που έκανε στην αρχή της καριέρας στην χώρα της (Open Hearts, Βrother, After The Wedding, Ιn a better world) και που έμοιαζε να άμβλυνε σταδιακά (ίσως και να έχανε) όταν ξεκίνησε να κάνει αγγλόφωνες ταινίες (Things we lost in the fire, Love is all you need και βέβαια το Serena).

Έκτοτε μεσολάβησε το μεγάλο hit του Netflix, Βird Box, με την Σάντρα Μπούλοκ και εδώ πλέον δείχνει πολύ πιο σίγουρη στην καθοδήγηση του εξαιρετικού καστ που διαθέτει, το οποίο αφήνει (και καδράρει) να σολάρει πολύ συχνά, ίσως γνωρίζοντας ότι το σενάριο που έχει στην διάθεσή της (και ευθύνεται ο Ντέιβιντ Κέλι των Big Little Lies & Ally McBeal), διαθέτει αρκετές μικροανατροπές τις οποίες όμορφα υπερτονίζει, αλλά όχι κάποιο υπόστρωμα αλήθειας, ούτε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης και είναι σε ορισμένα σημεία του και αρκετά cheesy μελοδραματικά.

Kαι οι σταρ της, όντως σολάρουν.

Η Νικόλ Κίντμαν είναι για μία ακόμη φορά άψογη. Μασκαρεύει εντυπωσιακά τις αποχρώσεις των συναισθημάτων της κάτω από ένα σχεδόν γυάλινο παρουσιαστικό: Από έξω δεν σαλεύει -σχεδόν- φρύδι, από μέσα βράζει ο κόσμος ενώ ο τρόπος που χρησιμοποιεί την γλώσσα του σώματος, είναι σχεδόν σεμιναριακός.

Ο Χιού Γκραντ ναι μεν αρχικά υποδύεται τον Χιού Γκραντ, είναι μάλλον αναπάντεχος όμως ο τρόπος με τον οποίο καταφέρνει τελικά να σε γλεντήσει και να σου ανατρέψει το στερεότυπο: Αποδομεί σταδιακά την λουσάτη του γοητεία και αυτοπεποίθηση προς μία σχεδόν ψυχωτική ναρκισσιστική εμμονή και ελίσσεται πετυχημένα μεταξύ ενοχής και αθωότητας υπεκφεύγοντας των συμπερασμάτων μας: δύσκολα μπορείς να αποφανθείς (πριν ξεκινήσει το τελευταίο επεισόδιο) αν το έκανε ή όχι.

Προσθέστε και τον αριστοκρατικά στιβαρό Ντόναλντ Σάδερλαντ να προσφέρει συχνές πινελιές ερμηνευτικού κύρους και έχεις μια απολαυστική τριάδα που την χαζεύεις κατά διαστήματα χωρίς να δίνεις την σημασία που πρέπει σε μια παλιομοδίτικη στην κατασκευή της ιστορία που περιτριγυρίζει το μοντέρνο χωρίς να προσπαθεί ιδιαίτερα, αλλά και χωρίς να φιλοδοξεί να το κάνει, τελικά.

Mοιάζει να της αρκεί η ηδονοβλεπτική έκσταση του θεατή μέσα στην τεταμένη ατμόσφαιρα που κτίζει ποντάροντας στην έκσταση του κινηματογραφικού wealth porn που πριμοδοτεί.

Murder, actually. 

Η σειρά (όπως και όλες του ΗΒΟ πλέον) στριμάρει σε αποκλειστικότητα στην Ελλάδα, στην Vodagone TV.

Bonus tip: Η Νικόλ Κίντμαν κάνει τα φωνητικά στο τραγούδι των τίτλων, μια εκτέλεση του "Dream a little dream of me" της Doris Day!