"Rugal" season 1: Κορεάτικο sci-fi trend

Σύνοψη: Ο αστυνομικός Κι-Μπέομ θα στρατολογηθεί από την ειδική ομάδα ‘Rugal’ με σκοπό να καταστρέψουν την εγκληματική οργάνωση ‘Argos’ η οποία βρίσκεται πίσω από διακίνηση ναρκωτικών, δολοφονίες, εμπόριο όπλων όπως και τον φόνο της γυναίκας του Κι-Μπέομ. Αν και ολιγομελής ομάδα, η ‘Rugal’ έχει τις δυνατότητες να τα βάλει με τον μεγάλο εχθρό, κυρίως λόγω των βιοτεχνολογικών τεχνολογιών που έχει στα χέρια της.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Ripley": Ένα κερδισμένο στοίχημα

Άποψη: Το trend της Κορέας που όλο και δυναμώνει και εμπορεύεται σχεδόν επιθετικά κάθε είδους τέχνη που δημιουργεί, είναι πολύ μεγάλο για να το προσπεράσει απλώς το Netflix. Τα ‘K-dramas’ φτάνουν σωρηδόν στην πλατφόρμα και από ρομαντικές κομεντί μέχρι sci-fi και ταινίες δράσης, η ποιότητα του περιεχομένου όλο και πέφτει. Για το “Rugal”, μία φετινή παραγωγή Netflix, φαίνεται ότι δαπανήθηκε μεγάλο ποσό αλλά το κατά πόσο άξιζε τα λεφτά της εξαρτάται από το πόσο διατεθειμένοι είστε εσείς να πειστείτε γι’ αυτό.

Συνδυάζοντας ένα στυλ υπερηρωικό με εξτρίμ τεχνολογία και βιονικά μέλη υπέρ των πρωταγωνιστών του ενώ παράλληλα συμπεριέλαβε μεγάλα Κορεάτικα ονόματα, το “Rugal” έκανε μία προσπάθεια που ναι μεν δεν αποδείχθηκε άκαρπη, ήταν όμως υπερβολική για τα δεδομένα της. Ακόμα και αν ξεπεράσουμε το φράγμα των ακραίων βιοτεχνολογικών εφαρμογών για χάριν της πλοκής, τότε δεν μένει και τίποτα παραπάνω στην σειρά από μερικές καλές σκηνές μάχης, κάποιους πολύ οργισμένους Κορεάτες και μέτριες ερμηνείες.

Οι πρωταγωνιστές/πολεμιστές μας είναι όλοι τους φροντισμένοι ως προς τα χαρακτηριστικά τους και διαφοροποιούνται μεταξύ τους με μεγάλη άνεση ώστε να διατηρείται η ισορροπία της ομάδας, μονάχα ο Κι-Μπέομ (Choi Jin-Hyuk)παραπαίει συχνά-πυκνά έχοντας και ένα παρελθόν που δεν μπορεί να ξεπεράσει αλλά η πραγματική φυσιογνωμία που μας μένει από όλο το “Rugal” είναι σίγουρα ο villain Sung-Woong Park. Οι σεναριογράφοι κατάφεραν να προσαρμόσουν τον χαρακτήρα του Γκάρι Όλντμαν στο “Leon: The Professional” σε έναν ψιλόλιγνο Κορεάτη, με όλη την παράνοια και την ψευδή αίσθηση φιλικότητας ενός τύπου που είναι πρόθυμος να σε εκτελέσει εν ψυχρώ. Παρότι η σύγκριση αδικεί τον Όλντμαν και δεν έχει γίνει με αυτόν τον σκοπό, ο Sung-Woong Park είναι μία πλευρά της σειράς που πραγματικά απολαύσαμε.

Με αυτά τα χαρακτηριστικά, το “Rugal” θυμίζει ένα διευρυμένο σύμπαν του “Daredevil” (ο Κι-Μπέομ λαμβάνει εκπαίδευση όντας τυφλός –για λίγο) όπου οι ήρωες νιώθουν την υποχρέωση να αποκαταστήσουν την αδικία, πράγμα δεκτό και καλοδεχούμενο, ωστόσο γίνεται σε ένα τόσο προσποιητό επίπεδο που δεν σου αφήνονται περιθώρια να συμπονέσεις βαθιά μία κατάσταση ή έναν χαρακτήρα. 

Συνολικά, τα περισσότερα σημεία ενδιαφέροντος της σειράς αποτυγχάνουν πολύ στο να τραβήξουν την προσοχή ενώ προσπαθούν πολύ να αποδώσουν ένα κλίμα εντυπωσιασμού στον θεατή. Ακόμα και έτσι  όμως, ίσως το “Rugal” να είχε καταφέρει τελικά πολλά περισσότερα εάν η διάρκειά του (δεκαέξι ωριαία επεισόδια στον πρώτο κύκλο) δεν το καθιστούσαν σχεδόν άθλο.