"Pachinko" season 1: Στιλάτο ιαπωνικό επίκαιρο εποχής

Σύνοψη: Η νέα μίνι σειρά του Apple TV ακολουθεί μια οικογένεια Κορεατών, μεταναστών στην Ιαπωνία, σ’ένα διάστημα τεσσάρων γενεών, από το 1915 μέχρι τα 80s, απεικονίζοντας τον αγώνα τους για επιβίωση, είτε ως υπόδουλοι στους Ιάπωνες πολίτες β’ κατηγορίας της επαρχίας είτε -αργότερα- ως homesick πλην οικονομικά αυτάρκη «ξένα σώματα» στην Οσάκα.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Fallout" season 1: Οι φαν θα το αποθεώσουν

Άποψη: Βασισμένο στο ομώνυμο best seller των New York Times δια χειρός Min Jin Lee, το Pachinko έλκει τον τίτλο του από ένα ιαπωνικής προέλευσης ηλεκτρονικό παιχνίδι, το οποίο μοιάζει με τον κλασικό κουλοχέρη, απλώς με ασημένια σφαιρίδια που πρέπει να καθοδηγήσει κατάλληλα ο εκάστοτε παίκτης. Επιλογή άκρως συμβολική, καθώς πέραν του ότι ένας από τους ήρωες της ιστορίας είναι ιδιοκτήτης ενός μαγαζιού με pachinkos, τα παιχνίδια αυτά πολλές φορές είναι ρυθμισμένα με τέτοιο τρόπο ώστε οι παίκτες να χάνουν, θυμίζοντας λίγο-πολύ τις «αθέατες δυνάμεις» (συγκυρίες ή πεπρωμένο;) που κατευθύνουν την ίδια τη ζωή των ανθρώπων, δίχως να γίνονται αντιληπτές από αυτούς.

Διόλου τυχαία λοιπόν, στους τίτλους έναρξης της σειράς όλες οι γενιές της οικογένειας μ’έναν υπερβατικό τρόπο συναντιούνται, χορεύοντας ξέφρενα ανάμεσα σε σειρές από pachinkos, ενώ ταυτόχρονα παρεμβάλλονται vintage επίκαιρα Ιαπώνων πολιτών, δεμένα όλα μ’ένα feelgood soundtrack. Και ήδη από αυτό το pop κολάζ της αρχής ο πήχης – τουλάχιστον αισθητικά- τίθεται πολύ ψηλά.

Το ύψος αυτό ευτυχώς δε ρίχνουν τα τρία πρώτα επεισόδια που έχουν μέχρι στιγμής προβληθεί, τα οποία φέρουν ευδιάκριτη τη σκηνοθετική σφραγίδα του Kogonada (από το 5ο και μετά τη σκυτάλη παίρνει ο Justin Chon), που ως Αμερικανοασιάτης αναμενόμενα δε δυσκολεύεται καθόλου να συντονιστεί με τον παλμό μιας ιστορίας που ξεκινά ως αμιγώς κορεατική (η οικογένεια των πρωταγωνιστών μας δεν ένιωσαν ποτέ 100% Ιάπωνες) και στην τελευταία της γενεαλογική απόληξη εξαμερικανίζεται.

Είτε πρόκειται για τα αγαπημένα του ζεστά καδραρίσματα της φύσης και του φυσικού φωτός και τις αισθαντικές του frame-within-a-frame λήψεις είτε για γιάπικα εταιρικά γραφεία, o Kogonada διαχειρίζεται με χαρακτηριστική άνεση το χώρο που κάθε φορά κινηματογραφεί, φέρνοντας στη μικρή οθόνη (ειδικά στην outdoors δράση) κάτι από το κινηματογραφικό του σύμπαν (Columbus, After Yang).Αυτό όπου στιλάτες «αρχιτεκτονιές» διαπλέκονται λυρικά με ουμανιστικές, θερμές ιστορίες.

Ο βαθύτερος πυρήνας των ιστοριών, βέβαια, δεν υπηρετείται από ένα εξίσου στιβαρό σενάριο κι ορισμένοι διάλογοι φλερτάρουν ελαφρώς με το μελοδραματισμό και την απλοϊκότητα, ενδεχομένως και λόγω αρκετών αρχετυπικών κλισέ γύρω από τα οποία δομείται σε στιγμές η όλη αφήγηση.

Η γενικότερη ατμόσφαιρα, πάντως, του show καμουφλάρει σε μεγάλο βαθμό την εν λόγω «αδυναμία», ενώ ο τρόπος με τον οποίο ξεδιπλώνονται τα τέσσερα διαφορετικού χωροχρόνου storylines (παράλληλα και αργά πλην σταθερά) διατηρεί το ενδιαφέρον του θεατή για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.

Συμπερασματικά, με τις ίδιες ερμηνείες και σκηνοθετική προσέγγιση αλλά έναν Aaron Sorkin στο σενάριο για κείμενο μεγαλύτερου βάθους και συνθετότητας, θα είχαμε ένα αριστούργημα. Ακόμη κι έτσι όμως, το τελικό πρόσημο του Pachinko είναι αναμφίβολα θετικό και το κάνει να ξεχωρίζει με την κινηματογραφότροπη λογική του στο -αχανές- τηλεοπτικό τοπίο.