"Mindhunter", season 2: Kill 'em all

Στον πρώτο κύκλο γράψαμε: «Το "Mindhunter" δεν θέλει να δώσει έμφαση στο δέος που αισθανόμαστε μπροστά σε serial killers γιατί τους θαυμάζουμε. Επιδιώκει να εξηγήσει τον τρόμο του καθενός από εμάς απέναντί τους. Οτι δεν κατανοούμε, το φοβόμαστε. Πόσο μάλλον δολοφόνους όπως αυτοί».
O δεύτερος κύκλος εστιάζει ακόμα περισσότερο στο γιατί μας συναρπάζουν τόσο. Ο ίδιος ο Ντέιβιντ Φίντσερ δίνει την απάντηση: Γιατί πολύ απλά δεν μοιάζουμε καθόλου με αυτούς. Είναι ακατανόητοι.

Αρα, θα πείτε, η σειρά τι σημασία έχει αν δεν δίνει μια λύση, ενός είδους κάθαρση; Βασικά, επειδή στηρίζεται σε αληθινές υποθέσεις και εκεί ποτέ δεν υπάρχει κάτι καλό. Οι νεκροί παραμένουν νεκροί και οι επιζώντες θρηνούν, θυμώνουν και φοβούνται.
Δίνει εξηγήσεις με στοιχεία και μαζί με το ένστικτο του κάθε ντετέκτιβ, που παραμένει βασικό σημείο "εκκίνησης" για μυριάδες ταινίες και σειρές. Ο σπουδαίος Αμερικανός δημιουργός δίνει ξανά χέρι βοηθείας στο όραμα του Joe Penhall, πατώντας ξανά στο δικό του αριστουργηματικό "Ζodiac". Σκηνοθετεί τα τρία πρώτα επεισόδια, και δίνει τα υπόλοιπα έξι στους ικανούς Andrew Dominik (The Assassination of Jesse James, Killing Them Softly, One More Time with Feeling) και Carl Franklin (με βιογραφικό το "Out of Time" με τον Ντένζελ Ουάσιγκτον και επεισόδια των The Pacific, The Newsroom, Homeland, The Affair, The Leftovers).

Το στόρι (ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΜΙΚΡΑ ΣΠΟΛΙΕΡΣ) κρατά την ραχοκοκαλιά των συνεντεύξεων με τετ α τετ με κατά συρροή δολοφόνους με τον "σούπερ σταρ" Son Of Sam και την ολιγόλεπτη αλλά σημαδιακή εμφάνιση του Charles Manson αλλά και του Τεξ από την "οικογένειά" του. Πλέον όμως βγαίνουν από τα υπόγεια, καθώς ο νέος αρχηγός βλέπει στο τμήμα Συμπεριφορικών Επιστημών του FBI, ένα σκαλί προς την απόλυτη επιτυχία, και το στηρίζει με κάθε τρόπο.
Οι δολοφονίες μικρών μαύρων αγοριών στην Ατλάντα είναι μια ιδανική ευκαιρία γι΄αυτό. To "Μindhunter" πλέον θέλει να συλλάβει εν ενεργεία δολοφόνους και όχι απλά να συνομιλεί με έγκλειστους. Η πίεση του χρόνου, αλλάζει όλα τα δεδομένα. Aπό mindhunter... manhunter.

Η πολιτική μπαίνει και αυτή στο παιχνίδι -και θα παίξει μεγάλο ρόλο- ωστόσο η σειρά συνεχίζει να κεντράρει στους βασικούς πρωταγωνιστές εν μέσω σκοτεινών και βίαιων υποθέσεων. Ο πρωταγωνιστής είναι ουσιαστικά ο πράκτορας Μπιλ Τεντς (Holt McCallany) με το δικό του οικογενειακό και αναπάντεχο twist να αλλάζει δραματικά όλη την ισορροπία της σειράς.

Οταν ο Τεντς αποκαλύπτει τι δουλειά κάνει, γίνεται το επίκεντρο της παρέας. Ενας συμβολισμός για την ίδια τη σειρά, για την ίδια γοητεία που ασκούν πάνω μας οι serial killers. Είτε τον ρωτούν απλοί γείτονες, είτε δικαστές και επικεφαλείς του FBI, η ερώτηση είναι η ίδια: "Πως είναι να στέκεσαι 2 μέτρα και να μιλάς στον Τσαρλς Μάνσον;"

Η δόκτορ Ουέντι Καρ (Anna Torv) έχει και αυτή διευρυμένο ρόλο, σαφώς πιο προσωπικό. Την ίδια στιγμή, με 2,3 μικρές αλλά πετυχημένης σκηνές, θυμίζει τη θέση της σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο. Ισως θα μπορούσε να γίνει με λιγότερη "οικονομία", κρατώντας ένα μεγαλύτερο μυστήριο για το background της.

Το εύρημα του πρώτου κύκλου με τις μικρές βινιέτες με τον serial killer BTK ("Bind, Torture, Kill" οι συνήθειές του...) συνεχίζεται. Η καταπλητική εναρκτήρια σκηνή με τον Φίντσερ να χρειάζεται μόνο τους ήχους του "In Every Dream Home A Heartache" των Roxy Music, η σκηνή ξανά στο κλείσιμο και ακόμα μία με τον Μπιλ Τεντς να ερευνά τις επιθέσεις του σε μια σκηνή-αναφορά του ταλέντου του Φίντσερ (αυτή που ο μοναδικός μάρυρας είναι στο πίσω κάθισμα). Θα τον δούμε στον επόμενο κύκλο;

To "Mindhunter" συνεχίζει να είναι μια σπουδαία σειρά, γιατί συνεχίζει να θέτει ερωτήματα. Δεν επιδιώκει εύκολες απαντήσεις, δεν υπερβάλει, στηρίζεται στην έρευνα και στα ίδια τα γεγονότα.
Και στηρίζεται σε μια αλάνθαστη αρχή: Αν θες να κάνεις μια καλή σειρά, κάντην με στιλ και βάλε τον Φίντσερ να σκηνοθετεί...