"Midnight mass": Χαμένο στοίχημα

Σύνοψη: Ο Riley Flynn, έχοντας εκτίσει την ποινή του και γεμάτος τύψεις για ένα θανατηφόρο ατύχημα που προκάλεσε στο παρελθόν, επιστρέψει στη γενέτειρα του, το νησί Crockett, για να βρει έναν νέο σκοπό στη ζωή του.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Am I Being Unreasonable?": Το οδυνηρό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης

Παράλληλα, ένας νέος ιερέας αντικαθιστά τον παλιό Monsignor Pruitt, φέρνοντας μια νέα ζωή στο νησί που αργοπεθαίνει, καθώς αρχίζουν να συμβαίνουν όλο και περισσότερα θαύματα. Αυτά τα θαύματα θα αναζωπυρώσουν την πίστη των ταλαιπωρημένων κατοίκων του νησιού, οδηγώντας τους όμως, σε ένα μονοπάτι που δεν έχει επιστροφή.

Άποψη: Ο Mike Flanagan, επιστρέφει μετά το επιτυχημένο «The Haunting of Hill House» και το «The Haunting of Bly Manor», με μια ακόμα σειρά τρόμου στο Netflix. Αυτή τη φορά όμως, ο Flanagan έχει έρθει με πολύ μεγαλύτερη διάθεση για εξερεύνηση ηθικών και φιλοσοφικών θεμάτων, που κάνουν το «Midnight Mass», σύμφωνα και με τον ίδιο, την πιο προσωπική του δουλειά μέχρι σήμερα.

Από τα πρώτα λεπτά της σειράς και με την εισαγωγή της νήσου Crockett, που αποτελεί και το setting της σειράς, τα Stephen King vibes του «Midnight Mass» είναι ισχυρά. Η μικρή επαρχιακή πόλη με τους 127 κατοίκους που όλοι μοιάζουν να έχουν ένα «σκοτεινό παρελθόν», το ομιχλώδες τοπίο, η αίσθηση της απομόνωσης και το κακό που παραμονεύει σε κάθε σκοτεινή γωνία νησιού αλλά ταυτόχρονα και στις καρδιές των ανθρώπων, σε κάνουν να νομίζεις ότι το «Midnight Mass» αποτελεί την μεταφορά ενός άγνωστου βιβλίου του King. Στην πραγματικότητα όμως το «Midnight Mass» έχει γραφτεί κυρίως από τον ίδιο τον Flanagan. Βέβαια η σειρά μοιάζει να είναι αρκετά επηρεασμένη από το  Salem’s Lot του King, ενώ σημαντικό είναι και το γεγονός ότι η τελευταία μεγάλου μήκους του Flanagan είναι το «Doctor Sleep», που φυσικά είναι η μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του King που συνεχίζει τον μύθο του «The Shinning».

Οι πρωταγωνιστές της σειρά είναι ο Riley Flynn (Zach Gilford) και ο ιερέας Paul (Hamish Linklater) που με την σχεδόν ταυτόχρονη άφιξη τους, έρχονται να αναταράξουν τις ισορροπίες του νησιού. Όσο όμως εξελίσσεται η ιστορία, εισάγονται όλο και περισσότεροι χαρακτήρες μέσα από τους οποίους ο Flanagan θα αγγίξει όλα τα θέματα με τα οποία θέλει να καταπιαστεί στο «Midnight Mass». Οι χαρακτήρες αυτοί θα αρχίσουν να συζητάνε για θέματα όπως η πίστη, ο θάνατος, ο αλκοολισμός, η απόγνωση, η απώλεια, ο ρατσισμός κ.α.

Εδώ όμως, ξεκινά και η πρώτη αδυναμία της σειράς, καθώς το «Midnight Mass» είναι γεμάτο από «συζητήσεις» που στην πραγματικότητα όμως αποτελούν μακροσκελείς μονολόγους των χαρακτήρων του. Μέσα από αυτούς τους μονολόγους γίνεται είτε κάποιο exposition, είτε απλώς ακούμε τις απόψεις του Flanagan (που πολλές φορές επαναλαμβάνονται) χωρίς όμως να υπάρχει κάποια μορφή διαλόγου που θα λύτρωνε τους χαρακτήρες και αρκετές φορές και εμάς από την βαρεμάρα. Ο Flanagan όχι απλώς σπάει την αρχή του «Show, don’t tell», αλλά μοιάζει να ενστερνίζεται και το «Εγώ τα λέω, εγώ τα ακούω». Έτσι, οι πολλές και μεγάλες σε διάρκεια αυτές «συζητήσεις», καταλήγουν να διακόπτουν συχνά τον ρυθμό της ιστορίας και να ακυρώνουν την κατά τ’ άλλα υπέροχη ατμόσφαιρα της σειράς.

Ιδιαίτερα φειδωλά είναι και τα horror στοιχεία του «Midnight Mass», καθώς αν εξαιρέσουμε τα ελάχιστα jump scares, η σειρά είναι κυρίως δράμα παρά τρόμου, ενώ στα τελευταία 2 επεισόδια της κορύφωσης, κάθε στοιχείο τρόμου και μυστηρίου έχει πλέον χαθεί και έχει δώσει την θέση του στην δράση. Επίσης, κάπως προβληματική είναι και η χρήση του make-up που προδίδει από τα πρώτα επεισόδια ότι κάτι θα συμβεί σε κάποιους ηλικιωμένους χαρακτήρες.

Το «Midnight Mass» αν και έχει καλές ερμηνείες, ένα πανέμορφο setting και μια έξυπνη ιδέα που παντρεύει στοιχεία του χριστιανισμού με την κλασική μυθολογία του τρόμου, έχει μια μεγάλη αδυναμία και αυτή είναι το σενάριο. Ο Flanagan φαίνεται να μην μπορεί να μοιράσει τον χρόνο της σειράς σωστά, με αποτέλεσμα κάποια πράγματα να γίνονται πολύ σύντομα και βιαστικά, ενώ άλλα να παίρνουν πολύ χρόνο πέφτοντας στην παγίδα της επανάληψης. Αν σε επίπεδο σεναρίου, το «Midnight Mass» αποτελεί ένα προσωπικό στοίχημα του Flanagan, τότε μάλλον το έχασε, καθώς μοιάζει περισσότερο σαν μια αφορμή για να παραθέσει τους προβληματισμούς του, παρά μια ολοκληρωμένη ιστορία. 

 Γιώργος Τόγιας