"The Fall of the House of Usher": O τρόμος πηγάζει από τον άνθρωπο

Για το τέλος της συνεργασίας του με την πλατφόρμα του Netflix, μετά από ένα σύνολο επιτυχημένων σειρών τρόμου, μεταξύ των οποίων τα “The Haunting of Hill House”, “The Haunting of Bly Manor”, “Midnight Mass” (για τις οποίες θέλουμε να του πούμε ένα “thanks for dem feels”), ο Mike Flanagan επιφύλασσε την πιο φιλόδοξη δημιουργία του.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Palm Royale": Δοκιμασμένη συνταγή χωρίς ρίσκα

Πυρήνας της, το έργο του Αμερικανού ποιητή και λάτρη του μακάβριου Edgar Allan Poe.

To The Fall of the House of Usher ξεκινά από την ομώνυμη ιστορία τοποθετημένη στο σήμερα και τον Ρόντερικ Άσερ (Bruce Greenwood), δισεκατομμυριούχο μεγιστάνα της φαρμακοβιομηχανίας των οπιοειδών και πρόεδρο της Φορτουνάτο, την οποία οδήγησε στην σημερινή της επιτυχία μαζί με την αδίστακτη αδερφή του Μάντελιν (Mary McDonnell). Στοιχειωμένος από την ξαφνική, φρικιαστική απώλεια των έξι παιδιών και κληρονόμων του, ο πάλαι ποτέ ισχυρός πατριάρχης της συγκεκριμένης δυναστείας καλεί τον Ογκίστ Ντυπέν (ένας ακόμα γνωστός χαρακτήρας του Πόε- στον ρόλο ο Carl Lumbly), τον προσωπικό του “διώκτη”, για να του αφηγηθεί την ιστορία της τοξικής του οικογένειας και την σταδιακή της πτώση.

Μπλέκοντας παρόν και παρελθόν και συνθέτοντας ένα παζλ μοτίβων, χαρακτήρων και στοιχείων από το απόκοσμο, στοιχειωτικό σύμπαν του “καταραμένου” συγγραφέα, τα οποία συνδυάζει με πιο “σύγχρονα” πάθη και γεγονότα, ο Flanagan δημιουργεί ένα σχετικά ικανοποιητικό και δεδομένα πλούσιο θέαμα μεταφυσικού και μη τρόμου. Τα οκτώ επεισόδια της σειράς δίνουν την δική τους εκδοχή στο αυθεντικό -και κεντρικό εδώ- αφήγημα του Poe, την άνοδο και την πτώση της οικογένειας Άσερ, και περιδιαβαίνουν μερικές από τις γνωστότερες ιστορίες του σκοτεινού ρομαντικού, όπως τον “Μαύρο Γάτο”, την “Μαρτυριάρα Καρδιά”, τον “Χρυσό Σκαραβαίο”, το “Κοράκι”.

Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές και περιλαμβάνουν τους περισσότερους από τους γνωστούς συνεργάτες του σκηνοθέτη, ενώ το οπτικό αποτέλεσμα παραμένει φροντισμένο και επιδραστικό. Ο τρόπος με τον οποίο υφαίνει τις διάφορες ιστορίες σε ένα σύνολο με σχετική συνοχή, η σύνδεση με το σύμπαν του Πόε είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι της συγκεκριμένης ανθολογίας και η μεγαλύτερη πρόκληση για τον δημιουργό της.

Ο Flanagan κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλά και πετυχαίνει ανά στιγμές να διατηρήσει τον χαρακτήρα της δικής του προσέγγισης στον τρόμο: το πώς αυτός, μεταφυσικός, γκρανγκινιολικός, ψυχολογικός ή μη, έχει πάντα να κάνει με τα ανθρώπινα, πηγάζει ακόμα και στην πιο απόκοσμη μορφή του από τα εγκόσμια, από το ποιοι είναι οι άνθρωποι και τι πράττουν.

Απλά δεν το κάνει τόσο καλά αυτή τη φορά, δίνοντας συχνά την αίσθηση ενός ακατάστατου ενθουσιασμού, ενός ακατάληπτου συνόλου εντυπωσιακών και εφετζίδικων μεν, επαναλαμβανόμενων και ασύνδετων δε χαρακτηριστικών.

Έπειτα, η έμμεση πλην σαφής σύνδεση με την εγκληματική οικογένεια Σάκλερ περισσότερο αφαιρεί παρά ενισχύει το αφήγημα, ίσως λόγω της επαναληψιμότητας (είναι η τρίτη σειρά που καταπιάνεται με αυτό το θέμα, μετά τα πολύ πρόσφατα “Dopesick” και “Painkiller”), ίσως λόγω του ευρύτερου και χαλαρού κοινωνικοπολιτικού σχολίου, με την ιδέα της φρικτής τιμωρίας των φρικτών ισχυρών: τους πλουσιότερους, ισχυρότερους, πιο διεφθαρμένους ανθρώπους της Αμερικής από το πάλαι ποτέ ως σήμερα, η ύβρις των οποίων βρίσκει, στο αφήγημα του Flanagan, την δική της νέμεση.

Μια κλασική και δυνατή ιδέα, που εδώ καταλήγει κάπως απλοϊκή και πρόχειρη.

Οι μεγάλες πτήσεις επιφέρουν συχνά και μεγάλες πτώσεις. Το “The Fall of the House of Usher” είναι μια από αυτές και ευτυχώς δεν συνοδεύεται από μια σημαντική πτώση. Ωστόσο, παρά το ευχάριστο και εύκολο ταξίδι, δεν τρελαινόμαστε και που βρεθήκαμε στον αέρα.