"Disclaimer": Υποδειγματική «κινηματογραφότροπη» τηλεόραση

Σύνοψη: Η Κάθριν Ρέιβενσκροφτ είναι μια βραβευμένη ερευνητική δημοσιογράφος, η οποία με τα ντοκιμαντέρ της ξεσκεπάζει τα κακώς κείμενα διαφόρων αξιοσέβαστων θεσμών.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Spaced": Καλογραμμένο sitcom, οριακά λιντσεϊκό

Η φαινομενικά τέλεια ζωή της θα ανατραπεί ξαφνικά, όταν ένας άγνωστος αποστολέας θα ταχυδρομήσει τόσο σε εκείνη όσο και στον σύζυγο και το γιο της  ένα μυθιστόρημα με τίτλο «The perfect stranger».

Άποψη: Δύο χρόνια μετά την κορυφαία ερμηνευτική στιγμή της στο Tár του Τοντ Φιλντ, η Κέιτ Μπλάνσετ γίνεται ξανά αποδέκτρια ενός «ένοχου» βιβλίου που της πυροδοτεί κρίση πανικού, θυμίζοντάς της μια εκδοχή του εαυτού της που προσπαθεί να ξεχάσει.

Ο Αλφόνσο Κουαρόν αποδέχεται την πρόκληση μιας «κινηματογραφότροπης» τηλεόρασης, διασκευάζοντας για την μικρή οθόνη το ομότιτλο βιβλίο της Ρενέ Νάιτ με ένα άξιο καστ (Κέιτ Μπλάνσετ, Σάσα Μπάρον Κόεν, Λέσλι Μάνβιλ, Κόντι Σμιτ – ΜακΦι)  και δύο ακόμη πιο αξιέπαινους διευθυντές φωτογραφίας (Μπρούνο Ντελμπονέλ και Εμάνουελ Λουμπέζκι).

Δύο διακριτά cinematographic σύμπαντα, το ένα με πρόσφυση στο ιταλικό early 00s καλοκαίρι και μια παραμυθένια αχλή να αναδίδεται απ’το κορεσμένο του φως και το άλλο σχεδόν αποχρωματισμένο, σε γκριζογάλανους τόνους, οριοθετούν και τα αντίστοιχα ψυχικά τοπία των πρωταγωνιστών (ιδίως της Κάθριν): την αθωότητα και το ζω(τ)ικό πάθος του χθες σε αντιπαραβολή με τον συμβιβασμό, την ενοχή και την υποκρισία του σήμερα.

Στο χρονικό σύμπαν του σήμερα μοιάζει να βρίσκεται κι η ουσία του Disclaimer, η κύρια αιχμή του σχολιασμού του (μια προσεκτική θέαση της εναρκτήριας σεκάνς θα σας πείσει): κατά πόσο το αφήγημα που κατασκευάζουμε για τον εαυτό μας ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και σε ποιο βαθμό ο ίδιος ο εξαπατώμενος συναινεί στην εξαπάτησή του; Και τέλος, τα σκάνδαλα όσων αποκαλύπτουν τις ατασθαλίες άλλων ποιος θα τα ξεσκεπάσει;

Πολύτιμος αρωγός του Κουαρόν σε αυτήν του την προσπάθεια ξεγυμνώματος του ψεύδους και της αυτο – σκηνοθεσίας του εαυτού ένα εκτεταμένο voiceover που λεκτικοποιεί τις πιο μύχιες σκέψεις των ηρώων, κάθε συναίσθημα που δεν τολμούν να αρθρώσουν και επιμελώς απωθούν. Μιας και αναφέρθηκε ο Τοντ Φιλντ προηγουμένως, θα λέγαμε πως η σειρά αξιοποιεί το συγκεκριμένο αφηγηματικό εργαλείο με τρόπο που θυμίζει την αντίστοιχα ψυχαναλυτική του χρήση στο Little Children.

Απόλυτα συντονισμένη με τον εσωτερικό κόσμο και τον ψυχισμό των πρωταγωνιστών είναι και η σκηνοθεσία του Μεξικανού auteur, ο οποίος δεν διστάζει να εναλλάσσει με χαμαιλεοντική μαεστρία γωνίες λήψης, «θερμοκρασίες» πλάνων, στατικές και σε ασθμαίνουσα κίνηση κάμερες, προσαρμόζοντας τη φόρμα στο περιεχόμενο αυτού που κάθε φορά φιλμάρει.

Το είπαμε άλλωστε, η πρώτη σκηνή είναι κομβική για την οικονομία της σειράς και, καθόλου τυχαία, στην σκηνή αυτή η οικοδέσποινα της εκδήλωσης που παρακολουθούμε επιμένει στον λόγο της σε δύο λέξεις: «narrative and form».

Πυκνό και πολυεπίπεδο, ακριβώς σαν το μαγνητικό βλέμμα της πρωταγωνίστριάς του, το Disclaimer είναι συνολικά μάλλον μια ανατομία του πένθους, της φιλοδοξίας και της χειριστικότητας, ευαίσθητη στις αποχρώσεις και οπτικά αφοπλιστική.