"Cobra Kai" season 3: Και συναίσθημα και φάπες

Αν προσπαθήσεις να κρίνεις το Cobra Kai σαν άλλη μία από τις σειρές που κατακλύζουν τα μενού των streaming παρόχων, το συμπέρασμα είναι εύκολο: δεν είναι κάτι φοβερό, έχει ατέλειες. Αλλά, έτσι όμως, θα το αδικήσεις.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Am I Being Unreasonable?": Το οδυνηρό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης

Δεν πρέπει το Cobra Kai να μπει στον ίδιο παρονομαστή. Μια (αφελής σε πολλά σημεία του, αλλά και) νοσταλγική αναβίωση του κινηματογραφικού σύμπαν του «Καράτε Κιντ», με το οποίο μεγάλωσε μια ολόκληρη γενιά, στην οποία ακριβώς απευθύνεται αυτή η coming of age, αλλά και καθυστερημένης ενηλικίωσης σαπουνόπερα και πουθενά αλλού.

Ούτε σε όσους δεν ήταν φαν τότε, ούτε στους σημερινούς έφηβους που θα βρουν όσα διαδραματίζονται, αρκετά έως πολύ ξεπερασμένα. Και δεν θα έχουν και άδικο.

Δεν είμαι σίγουρος ακριβώς προς τα που θα πρέπει να οδηγήσω το γραπτό μου, επομένως θα πάω «με την καρδιά».

To cut a long story short, ο νταής της ταινίας Τζόνι Λόρενς που τις έφαγε στον τελικό του τουρνουά καράτε από τον Ντάνιελ Λαρούσο, άνοιξε την δική του σχολή -35 χρόνια μετά-, προσπαθώντας να δώσει ένα νόημα στη ζωή του, με τον ίδιο τίτλο και την ίδια συλλογιστική: χτυπάω πρώτος, χτυπάω σκληρά, δεν δείχνω έλεος. Κάποια στιγμή εμφανίζεται και ο δικός του δάσκαλος από το παρελθόν, Τζον Κριζ, ο οποίος έχει την δική του ατζέντα, πολύ πιο σκληρός και αδυσώπητος. Ταυτόχρονα, ο Λαρούσα θέλοντας να εμποδίσει την κακή επιρροή τους στους μαθητές του σχολείου, ανοίγει και αυτός την δική του σχολή καράτε, Μιγιάκι Ντο, βασισμένη στις αρχές και τις αξίες που έχει το σπορ in the first place.

Ο Λόρενς σταδιακά (και μέσα από την καθημερινή επαφή και αλληλεπίδρασή του με τους μαθητές του) συνειδητοποιεί ότι οι τσαμπουκάδες δεν είναι η λύση και αρχίζει να αναθεωρεί πράγματα και καταστάσεις.

Το Cobra Kai πρέπει λοιπόν να ειδωθεί μέσα από το προαναφερόμενο context και μόνο έτσι θα του συγχωρεθούν αμέτρητες σεναριακές ευκολίες και κλισέ και -στην καλύτερη περίπτωση- μέτριες ερμηνείες.

Προς τιμήν του, αποτελεί μεν έναν νοσταλγικό φόρο τιμής σε μια εποχή που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, αν και γνωρίζω προσωπικά πολλούς συνομίληκους/ες που παραμένουν «κολλημένοι» με τα 80s και με μεγάλη δυσκολία αλλάζουν συνήθειες.

Είναι ξεθωριασμένο σαν μια παραπεταμένη βιντεοκασέτα που ανακαλύπτεις σε κάποια σκονισμένη κούτα, είναι μελοδραματικά κιτς και ξεπερασμένο στην τεχνική του, αλλά την ίδια στιγμή αυθεντικό και τίμιο στα συναισθήματα που εκβάλει και σε αυτά που αναζητά.

Εφηβικό απλοϊκό δράμα με ανακυκλωμένη θεματική, αλλά και πικρά μικρά μαθήματα από τη ζωή που σε έχει ξεπεράσει, εσένα και τις αφελείς φαντασιώσεις σου, μαγκάκο των 80s.

Η σειρά κατακρίνει το σχολικό bullying, προσπαθεί να εμβαθύνει στην σχέση δασκάλου/πατέρα-μαθητή, χωρίς συχνά να καταφέρνει να μιλήσει ουσιαστικά, αν και προσπαθεί να εξετάσει ένα πολύπλοκο ζήτημα από πολλαπλές οπτικές γωνίες.

Και βέβαια διαθέτει άφθονες συμπλοκές καράτε, νόμιμες και παράνομες, με σχετικά καλό (και αναπάντεχα βρώμικο σε κάποιες σκηνές) ξύλο, πινελιές δράσης που σου θυμίζουν -αν το ξέχασες- ότι καλό (ή και όχι) το μελόδραμα και το ρομάντσο, αλλά ας ξεκουραστεί και κάπου το μάτι δίχως απαιτήσεις.

Και συναίσθημα και φάπες, λοιπόν. Αλλά και αδύναμες και κουραστικές καταστάσεις, αλλά και όμορφες reunion στιγμές για τους δύο πρωταγωνιστές και μαζί και μια αίσθηση γλύκας και ξεχασμένης ρετρό αισθητικής και ενσυναίσθησης που εμείς οι 40+ τουλάχιστον, δεν την έχουμε ξεχάσει και μάλλον δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ.

Δεν το συστήνω λοιπόν σε όσους δεν έχουν γνώση περί τίνος πρόκειται, θα το βαρεθούν. Εννοείται όμως ότι θα δω και την 4η σεζόν (που ξεκινάει ήδη γυρίσματα) και τις υπόλοιπες που σίγουρα θα ακολουθήσουν. Την σαπουνόπερα της καρδιάς (και της ηλικίας) μας...