"Clark": Εγκληματίας σελέμπριτι

Σύνοψη: Η σειρά ακολουθεί την πορεία ζωής ενός από τους πιο διάσημους εγκληματίες της Σουηδίας αλλά και διεθνώς, αυτή του Κλαρκ Όλοφσον. Από τα πρώτες του μικροκλοπές σε νεαρή ηλικία μέχρι την διάσημη ληστεία τράπεζας στο Νόρμαλμστοργκ, από την οποία θεσπίστηκε και το “Σύνδρομο της Στοκχόλμης”, ο Κλαρκ απασχόλησε τις αρχές πολλά χρόνια ακολουθώντας παραβατική συμπεριφορά.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Baby reindeer": Αφοπλιστικά αμφίσημο, ανατριχιαστικά ρεαλιστικό

Άποψη: Οι εκκεντρικές προσωπικότητες και οι απίστευτες αληθινές ιστορίες είναι ανέκαθεν στο στόχαστρο του Netflix και κάθε άλλης πλατφόρμας που θέλει να τραβήξει το κοινό στο δικό της περιεχόμενο. Υπό αυτήν την συνθήκη έχουμε δει πολλές ποιοτικές παραγωγές με ακαταμάχητο storytelling ενώ παράλληλα μας έχουν προσφέρει και μεγάλες τηλεοπτικές στιγμές.

Σε αυτές έρχεται να προστεθεί το πρόσφατο “Clark”, μία ποπ βιογραφία ενός ανθρώπου θρύλου, που τα μόλις έξι επεισόδια ίσα που χώρεσαν την ανεξάντλητη ζωή του. Από αυτά, κάποια μας έκοψαν την ανάσα κάποια άλλα μας φάνηκαν ασύλληπτα ενώ στο σύνολό τους ήταν ακριβώς όπως ο κεντρικός χαρακτήρας τους: απρόβλεπτα.

Προφανώς ένας τέτοιος απρόβλεπτος χαρακτήρας χρειάζεται και την ανάλογη ενέργεια για να αποδώσει την μυστήρια ιδιοσυγκρασία του Κλαρκ, την κοινωνικότητα του και το ανήσυχο πνεύμα του, και ο Μπιλ Σκάρσγκαρντ αποχώρησε μέχρι και από το “Northman” για να έχει αυτήν την ευκαιρία. Τελικά, ο Γιόνας Άκερλουντ (βιντεοκλιπάς κατά κύριο λόγο με μερικές ταινίες όπως το “Polar” στο βιογραφικό του) του έβγαλε τον πιο κακόβουλο εαυτό του, κάτι που μάλλον έχει συνηθίσει ο Μπιλ αφού το αινιγματικό του πρόσωπο τον έχει βοηθήσει και παλαιότερα στο να μπερδεύει για τις προθέσεις του.

Ο ρόλος του εδώ απαιτεί κάτι ανάμεσα σε παιδιάστικη συμπεριφορά και διαγωγή κωλόπαιδου το οποίο αδιαφορεί για τους κανόνες της κοινωνίας και δείχνει μία πρωτοφανή απάθεια στις τιμωρίες που του επιβάλλονται, και ο Σκαρσγκαρντ δεν δυσκολεύεται να μας πείσει ότι ο Κλαρκ έκανε τα πάντα με τον δικό του τρόπο και χωρίς να συμβιβάζεται. Ακόμα και τις (πολλές) φυλακίσεις τις έβλεπε ως μία ευκαιρία ξεκούρασης αλλά και έντασης αφού η αδρεναλίνη της απόδρασης ήταν ένα κίνητρο για αυτόν.

Τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο με γρήγορο ρυθμό, με ορισμένα μυθοπλαστικά στοιχεία αλλά κατά βάση με ρεαλισμό, συνοδευόμενα από ένα ακόμα πιο γρήγορο μοντάζ και από μία διασκεδαστική αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η στάση της σειράς προς τον χαρακτήρα του Κλάρκ καθώς ίσως με σκοπό να μείνει αντικειμενική κράτησε παρόμοια αντιμετώπιση με το πλήθος εκείνης της εποχής. Όπως φάνηκε και από το “Σύνδρομο της Στοκχόλμης”, ο Κλαρκ ήταν σαν σελέμπριτι στην εποχή του, απέπνεε μία ανυπότακτη γοητεία γι’ αυτό και οι σχέσεις του ήταν πολλές και ανάλογες του θαυμασμού που του έδειχναν.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο η σκηνοθεσία φαίνεται να θαυμάζει τον πρωταγωνιστή της. Ο Άκερλουντ μεταχειρίζεται τον Κλαρκ σαν μούσα και ο Σκάρσγκαρντ περνάει πολύ καλά με όλο το ανθρωποκυνηγητό που γίνεται για χάρη του. Και εμείς περνάμε καλά μαζί του.