"Black Mirror" season 5: Η πιο αδύναμη

Με το Bandersnatch να κάλυπτει το κενό προ μηνών, περισσότερο με το εντυπωσιακό αφηγηματικό του τρικ και λιγότερο με την ουσία της ιστορίας του, τα τρία νέα επεισόδια Black Mirror που στοιχειοθετούν και είσημα την 5η σεζόν μοιάζουν να προέκυψαν βιαστικά (ενώ δεν θα έπρεπε) και τελικά θυμίζουν λιγότερο από όλα τα προηγούμενα το τηλεοπτικό franchise με το οποίο πωρωθήκαμε.

Ο ίδιος ο δημιουργός του, Τσάρλι Μπρούκερ, μιλώντας για τη σειρά που δημιούργησε, σημειώνει πως ο κόσμος ήδη μοιάζει με το Black Mirror, επομένως ίσως και να δυσκολεύεται περισσότερο να προσομοιώσει τους τεχνολογικούς εφιάλτες (ή και ελπίδες αν προτιμάτε) μας, προσφέροντας τους οπτική ολότητα. «Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν είμαι πλέον ικανός ώστε να ανταπεξέλθω στο τρομακτικό δυστοπικό παρόν μας. Έχοντας δουλέψει τόσα χρόνια στη σειρά, έχω βιώσει επανειλημμένα πώς είναι να βλέπεις τις ιστορίες του Black Mirror να παίρνουν σιγά-σιγά σάρκα και οστά στον πραγματικό κόσμο. Γεγονός αρκετά τρομακτικό».

Ενδεχομένως αυτός να είναι και ο λόγος που τα τρία φετινά επεισόδια έχουν εστιάσει στο περιεχόμενο και την ιστορία, αλλά αυτό ποτέ δεν ήταν το δυνατό σημείο του «Black Mirror» και δεν άλλαξε κάτι τώρα, μάλλον το επίπεδο έπεσε, με ρηχότητες και κλισέ πολλά περισσότερα από όσα μπορούν να συγχωρήσουν οι φαν.

Για την ακρίβεια θυμίζουν ημιτελή και αποτυχημένα επεισόδια Twilight Zone, ή τα πρώτα ντραφτ από πιθανά καλά επεισόδια Black Mirror.

Το Striking Vipers (μάλλον το πιο πετυχημένο συγκριτικά) μιλά για τον υπολανθάνοντα ερωτισμό μεταξύ δύο κολλητων φίλων που παίρνει σάρκα και οστά σε ένα online παιχνίδι που παίζουν και μόνο εκεί), το Smithereens είναι ένα έντονο ψυχολογικό δράμα για την αποξένωση (ή την απρόσωπη κοινωνικοποίηση αν προτιμάτε) που προκαλούν τα social media, το οποίο όμως σταδιακά χάνει το νεύρο και το ενδιαφέρον του.

Τέλος, το Rachel, Jack and Ashley Too είναι ένα γλυκό αλλά εντελώς κλισεδιάρικο κατασκεύασμα που προσπαθεί να πει πράγματα για την «φυλακή» της pop δημοσιότητας όπως την βιώνει η πρωταγωνίστριά του σε συνάρτηση με τα αδιέξοδα τα πιο πιστής της φαν. Όλα προχειρογραμμένα, ανέμπνευστα εκτελεσμένα, με αρκετά έντονο διδακτισμό και ελάχιστο συναισθηματικό αντίκτυπο στον θεατή.

Μακάρι ο Μπρούκερ να μην ξεκινήσει να διηγείται πιο «ανθρώπινες» και «αισιόδοξες» ιστορίες από εδώ και στο εξής και να επιστρέψει στον meta κυνισμό που αγαπήσαμε.

Eδώ τα τρέιλερ και των τριών επεισοδίων.