"Black Doves": Yπήρχαν προϋποθέσεις για κάτι σπουδαίο
Σύνοψη: Η Έλεν -part time συζυγος/μητέρα- δίνει περιστασιακά πληροφοριές σε όλον τον κόσμο ως μέλος μιας μυστικής οργάνωσης. Βγαίνει απο τη ρουτίνα όταν δολοφονείται η κρυφή της σχέση με ένα ντόμινο συνωμοσιών, κυνηγητών και μυστικών που θα έπρεπε να παραμείνουν θαμμένα στο συρτάρι.
ΣΧΕΤΙΚΑDemonic
Γνώμη: Ήταν καιρός μετά το Domino (2005) του Tony Scott να δούμε τη θεά Keira Knightley επιτέλους σε ρόλο σκληρής καριόλισσας. Οκ με όλα τα γλυκαναλιτέ δραματάκια και τις προσεκτικές επιλογές (κάτι που οφείλεται και στην ίδια): το Black Doves ήρθε την κατάλληλη στιγμή να δείξει τα δόντια της και σε πιο gritty τομέα. Ένα κατασκοπικό δράμα με φονιάδες, παρελθόν και ατζέντες.
Το Νetflix όμως εμπιστεύεται τον δημιουργό και σεναριογράφο Joe Barton ο οποίος έγραψε την σειρά Tροία (ένα απο τα μεγαλύτερα ανέκδοτα στον κατάλογο του streaming κολοσσού) και τελευταία το "The Union", μια παραγγελία fast food με Μαρκ Γουόλμπεργκ-Χάλι Μπέρι να παίρνουν Χρυσή σφαίρα χειρότερης χημείας ever και την ταινία να θυμίζει κακές εποχές βιντεοκασέτας 2000.

Που θέλουμε να καταλήξουμε; Οτι ένα σκοτεινό θρίλερ χαρακτήρων που θα μπορούσε να έχει σωστή δράση και ανατροπές καταλήγει απλά συμπαθές. Γιατί θα πρέπει και εδώ να πιάσουμε όλα τα είδη και να κάνουμε το θέαμα οικογενειακό;
Σε μια δυνατή σκηνή του πρώτου επεισοδίου όπου η πρωταγωνίστρια προσπαθεί να ξεμπλέξει το κουβάρι ψάχνοντας πράγματα στο δωμάτιο του αγαπημένου της, την ώρα που θα γίνει η πρώτη επαφή με τους εκτελεστές, την παίρνει τηλέφωνο η μικρούλα της γιατί δεν μπορεί να κοιμηθεί και θέλει παραμυθάκι! Τραγωδία.
Πολλές παρόμοιες σκηνές όπου πάει να χτιστεί κλίμα, τα πάντα αλλάζουν ξαφνικά πετώντας ανάλαφρα αστειάκια, εξυπνάδες, ακόμα και αν λίγο παρακάτω γίνεται ο κακός χαμός.
Αν ξέραμε οτι παρακολουθούμε Guy Ritchie με στραβοστόμηδες Άγγλους περιθωριακούς, στυλιζαρισμένο σπιντάτο σενάριο με καρικατούρες/χαρακτήρες, δε θα συζητούσαμε τώρα για τίποτα απ όλα αυτά.
Όμως τα ΄Μαύρα περιστέρια΄ που επιθυμούσαν μια προσγειωμένη προσέγγιση έχωσαν στο μπλέντερ βία, κατασκοπεία, κωμικές στιγμές, με το τελικό μυστήριο να ξεφουσκώνει επικίνδυνα στα μόλις 6 επεισόδια.
Κρίμα πραγματικά γιατί η Knightley παίζει με όρεξη έναν χαρακτήρα με πολλές πτυχές και γενικότερα όταν εμφανίζεται είτε με flashback (που υπάρχουν πολλά), ή στην τωρινή της κατάσταση, είναι χάρμα ιδέσθαι να την απολαμβάνεις σε ένα ρόλο που δεν μας έχει συνηθίσει.

Απο κοντά και ο πρώην συνεργάτης της που επανέρχεται στο προσκήνιο σαν προστάτης χάριν στη φιλία τους, Ben Whisaw (πιο πολύ γνωστός ως Q των τελευταίων Bond). Έχουν σούπερ χημεία στις σκηνές τους, αλλά στην πράξη οταν πάει να περάσει ένα λιγομίλητο με ψυχικά τραύματα εκτελεστή σκάνε πάλι αχρείαστα comic relief.
Καίγεται τελείως και το χαρτί του Andrew Koji (της σειράς Warrior) που αντί να εκμεταλλευτούν τα προσόντα του στο τομέα της δράσης καταλήγει σαν το ΄χαρτινο' αμόρε της Έλεν με σκηνές που περιλαμβάνουν μόνο μέλια και λάγνα πλάνα
Ολίγον μέτριες και οι μάχες σώμα με σώμα που ενώ η Knightley γύρισε προσωπικά η ίδια, δεν έχουν φροντιστεί κατάλληλα.
Βλέπεται μια χαρά αλλά υπήρχαν οι προοπτικές για κάτι πολύ πιο σπουδαίο.
Υπάρχει κόσμος που γουστάρει κάτι ανάλαφρο και να πέσει για ύπνο (κάτι που είναι σεβαστό) το Νetflix όμως τείνει να βουλιάξει όλον τον κατάλογό του γύρω απο αυτή τη συνθήκη.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων