"American Primeval": Πανέμορφος μπουφές ωμής βίας και ακροτήτων

Σύνοψη: Μητέρα παρέα με το γιό της προσπαθούν να διασχίσουν τα βραχώδη όρη της Γιούτα με τη συνοδεία ενός λιγομίλητου τύπου με σκοτεινό παρελθόν, όλα αυτά σε μια Δύση που φλέγεται απο συγκρούσεις μεταξύ στρατιωτών, Μορμόνων, κυνηγών επικυρηγμένων και φυλές Ινδιάνων που συλλέγουν σκαλπ.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Mr Bates vs The Post Office": Έντονη συγκίνηση, ειλικρινής θυμός, κλιμακούμενη απόγνωση.

Γνώμη: Ο δημιουργός Mark L Smith έχοντας κάνει το μεταπτυχιακό του στο σενάριο του σπουδαίου "The Revenant" πριν μια δεκαετία, μαζεύει αρκετά απο τα καλύτερα του σημεία και τα απλώνει σε μια σειρά 6 επεισοδίων υπο τις σκηνοθετικές οδηγίες του Peter Berg.

O Berg που αν δεί κάποιος τη φιλμογραφία του θα νομίζει οτι κάνει αυστηρά ταινίες για το μεγαλείο της Αμερικής, έχει πάρει αγκαζέ στα περισσότερα τον Mark Walhberg (ο οποίος στον ελεύθερο του χρόνο απο τα γυμναστήρια γυρίζει και κανα εργάκι στον αυτόματο πιλότο) αλλά ευτυχώς στο Primeval τη γλιτώσαμε. Με μια αναδρομή στο παλμαρέ του θα δούμε σφιχτοδεμένες περιπέτειες (Lone Survivor, Τhe Kingdom), ύμνους στη USA (Deepwater Horizon, Patriots Day) και ανέκδοτα Βy Netlfix (Σπένσερ εμπιστευτικό). Εδώ μάλλον έχουμε να κάνουμε με το μεγαλύτερο του κατόρθωμα.

Κινηματογραφεί καταπληκτικά μια εξαίσια αναπαράσταση της εποχής, μιας και με το βαθύ πορτοφόλι του Νetflix έχει κάνει θαύματα στην αποτύπωση του κόσμου οπου γυρίζεται αυτή η οδύσσεια. Λίγο Zak Snyder-ίζει, όχι με το slo mo, αλλά με κάτι ανάποδες-γωνιακές λήψεις που χρησιμοποιεί κατα κόρον αλλα συγχωρείται γιατί το μέγεθος της περιπέτειας σε συνεπαίρνει.

Όπως και στο Revenant, ο γραφιάς του Berg του δίνει το ελεύθερο να απλώσει όλο τον μπουφέ ωμής βίας και ακροτήτων, γενικότερα μιας ωραίας ατμόσφαιρας που περιλάμβανε κρεμάλες, αποκεφαλισμούς, εκτελέσεις επι τόπου χωρίς να λογαριάζει φύλα ή ηλικίες πράγμα που κάνει τη εμπερία ωμή όπως της αρμόζει.

Το έμπειρο μάτι των θεατών θα αναγνωρίσει ρολίστες όπως ο Shea Wigham και ο Jai Courtney κάτω απο τόνους μουσιών, τον Dane DeHaan που έχει βαλθεί να αντιγράψει πλήρως τη περσόνα και το παίξιμο του Ντι Κάπριο, αλλά τη παράσταση κλεβουν η μητέρα Betty Gilpin (στο The hunt μοίραζε πόνο, όμως οι περισσότεροι θα τη γνωρίσουν απο το Glow) μαζί με τον στωικό Τaylor Kitch. O Kitch πλασαρίστηκε σαν το next big thing του Holywood κάποια στιγμή, όμως οι ταινίες του ρημάξαν εισπρακτικά τα σούντιο (John Carter, Battleship) παρέα με τη καριέρα του και έτσι αναλώθηκε σε δεύτερους ρόλους που ίσως του ταίριαζαν και καλύτερα. Για να πούμε την αλήθεια, οκ δεν έμοιαζε και με κάποιο σπουδαίο ταλέντο υποκριτικής, ένας ωραίος άντρας είναι με 48 κοιλιακούς που συνήθως τέτοιους η βιομηχανία τους ξεπουλάει σαν ζεστά κουλούρια Θεσσαλονίκης. Εδώ έχει αποποιηθεί πλήρως τη ταυτότητα του γόη, μεταμορφωμένος σε ένα βιδωμένο Ιησού Χριστό ντυμένο με κουρέλια και σώμα γεμάτο πλήγές ότι πρέπει για το ρόλο που εξυπηρετεί γι αυτό άλλωστε και ξεχωρίζει.

Το American Primeval είναι brutal, πανέμορφο και συνδυάζει ιστορίες επιβίωσης ανθρώπων που ένας Θεός ξέρει πως τα κατάφερναν εκείνες τις εποχές.

Αν μας πείραξε κάτι προκύπτει οτι στην αρχή εισάγει ενα μωσαικό χαρακτήρων (με πολύ ενδιαφέρον και ξεχωριστά κίνητρα) όπου στη πορεία ομως τους ξεχνάει με ένα φινάλε για πολλούς ολίγον πασάλειμα καθώς επικεντρώνεται στους βασικούς δύο-τρεις. Nα αναφέρουμε ακόμα οτι κάποιες φορές η τηλεοπτικίλα κάνει μπάμ μιας και ένα θέαμα κομμένο και ραμμένο για σινεμά μοιάζει αποστειρωμένο στην εικόνα του, άδειο απο ζεστασιά και συναίσθημα όπως ακριβώς οι χαρακτήρες του.

Η σειρά κάνει επιτυχία ήδη στο Νetflix και της αξίζει αφού δείχνει να έχει πέσει σοβαρή δουλειά γεγονός που σπανίζει με τη πλατφόρμα, η οποία βγάζει απ το φούρνο μικροκυμάτων project κάθε μισή ώρα.

Μια απορία ομώς ...για το φιλόδοξο πρόσφατο γουέστερν Horizon του πολύ Kevin Kostner (που και πανέμορφο ήταν αλλα και με τα ίδια θέματα καταπιανόταν) ακούσαμε ΄τέρατα' τύπου ήταν βαρετό, είχε μεγάλη διάρκεια, ότι δεν ενδιαφέρουν κανέναν οι ιστορίες της Δύσης και οτι το παλιομοδίτικο σινεμά έχει σβήσει.

Εγώ ξέρω οτι αν ο κόσμος είχε αράξει στο καναπέ με συνοδεία τρία λίτρα ουίσκι και καμια σοκολάτα σε μέγεθος τουβλου μια χαρά θα απολάμβανε το εργάκι.

Καλομάθαμε με τα streaming αλλά οι ιστορίες γεννιούνται και πεθαίνουν στις μεγάλες οθόνες, εκεί όπου ανήκουν