Standing up, falling down

Σύνοψη: Ο Σκοτ, μετά από μία αποτυχημένη επαγγελματική σταδιοδρομία ως κωμικός stand up, επιστρέφει στο πατρικό του με σκοπό να ανασυνταχθεί.

Εκεί, ανάμεσα σε παλιούς φίλους και συγγενείς, θα συναντήσει και τον Μάρτι, έναν μεσήλικα δερματολόγο ο οποίος αποξενωμένος όπως είναι από τα παιδιά του και δύο φορές χήρος, περνάει τον χρόνο του πίνοντας.

Άποψη: Την ιστορία σίγουρα την έχουμε ξαναδεί: χαμένος στην ενήλικη ζωή, απογοητευμένος από την επιτυχία που ποτέ δεν ήρθε, ο τριαντάρης κεντρικός ήρωας επιστρέφει στην ασφάλεια της οικογένειάς του, μία συνθήκη που κραυγάζει αποτυχία όπως και εν δυνάμει τραγελαφικές καταστάσεις. Εν προκειμένω, το “Standing Up, Falling Down”, όντως χρησιμοποιεί την χιουμοριστική ματιά του επαγγελματία κωμικού πρωταγωνιστή του (εδώ ο Μπεν Σβαρτς νιώθει όσο άβολα χρειάζεται) για να δώσει έναν εύθυμο τόνο όμως είναι το συναίσθημα της θλίψης που αιωρείται και βγαίνει, όπως γίνεται πάντα, όχι στις ηθελημένα στενάχωρες στιγμές αλλά σε αυτές που θεωρητικά οι πρωταγωνιστές μας ξεχνάνε για λίγο τα βάσανά τους.

Και γι’ αυτό το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ματ Ράτνερ μοιάζει περισσότερο για γλυκόπικρο δράμα παρά για κωμωδία, όπως παρουσιάζεται. Σε μία οικογένεια που σνομπάρει τις επιλογές σου και αμφιβάλλει για τις ικανότητές σου, η ελπίδα είναι κάπου εκεί έξω και ο Σκοτ την βρήκε στην ασφαλή, άστατη ζωή του Μάρτι. Το “Standing Up, Falling Down” δεν βρίσκει κάποια μοναδική ευρηματικότητα στο bromance των δύο ανδρών ούτε και στην ανεπίτρεπτη επιστροφή του άσωτου υιού, ωστόσο καταφέρνει να μιλήσει με γλυκούς όρους και πολλές φορές αρκετά επιεικείς για την ανασφάλεια και την λοξοδρόμηση του πρωταγωνιστή από τα πρότυπα της ηλικίας του.

Φωτεινός χαρακτήρας, ακόμα περισσότερο και από τον πρωταγωνιστή Σβαρτς ο οποίος αν και προσπαθεί δεν γίνεται καθολικά συμπαθής, είναι ο μεγάλος χιουμορίστας Μπίλυ Κρίσταλ που χωρίς να αποποιείται την κωμική του πλευρά παραδίνεται στον ρόλο του Μάρτι, ενός ανθρώπου βυθισμένου στην προσωπική του τραγωδία την οποία όσο και να προσπαθεί αδυνατεί να μετριάσει. Στα χέρια του έμπειρου Κρίσταλ ωστόσο, καμουφλάρεται ιδανικά πίσω από κάθε υποτυπώδες χαμόγελο και κάθε υποτιθέμενη στιγμή ευφορίας, συνθήκες που κάνουν την ταινία να σταθεί πραγματικά στα πόδια της.

Πέρα από την επιτυχία όμως του συγκεκριμένου casting και το γενικό feel good vibe, δεν βρίσκουμε κάτι ξεχωριστό που να κάνει την ταινία να περάσει στο επόμενο στάδιο. Μονίμως σταθεροποιημένη σε ένα ενοχλητικό, μέτριο επίπεδο προσπαθεί να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα δηλαδή να εξελίξει τον χαρακτήρα του δίχως πρακτικά να κάνει τα απαραίτητα βήματα.