Η γραμμή

Σύνοψη: Η 35χρονη Μάργκαρετ μένει ακόμα στο σπίτι της μαμάς της, πρώην επιτυχημένης πιανίστριας. Μετά από έναν καυγά, στον οποίο η Μάργκαρετ τραυματίζει τη μητέρα της, η δεύτερη λαμβάνει τρίμηνα περιοριστικά μέτρα εναντίον της κόρης της. Η Μάργκαρετ μπορεί να πλησιάσει τη μητέρα της μόνο από απόσταση διακοσίων μέτρων και πάνω. Έτσι, μια πραγματική γραμμή σχεδιάζεται γύρω από το σπίτι της οικογένειας, αλλά αυτή η γραμμή κάνει πιο έντονη την επιθυμία της Μάργκαρετ να έρθει πιο κοντά στους δικούς της.

Γνώμη: Υπάρχει κάτι εξαιρετικά σαγηνευτικό στις κινηματογραφικές σκηνές όπου βλέπουμε να καταρρέει η εικόνα της τέλειας, αγίας, δυτικής οικογένειας. Με μια τέτοια σκηνή, γυρισμένη σε slow motion και με συνοδεία κλασικής μουσικής, ξεκινά το “The Line”, η τελευταία μεγάλου μήκους ταινία της Ούρσουλα Μέιερ (“Home”).

Μια οικογενειακή συγκέντρωση καταλήγει στο χάος, καθώς η κόρη κυνηγάει τη μητέρα, ανάμεσα σε καναπέδες, ντιζαϊνάτα φωτιστικά και γύρω από ένα εντυπωσιακό πιάνο. Οι υπόλοιποι προσπαθούν μάταια να τη συγκρατήσουν, αλλά αυτή, με μια έκφραση και γλώσσα του σώματος που θυμίζουν αγρίμι, καταφέρνει να ρίξει ένα γεμάτο χαστούκι στη μητέρα της.

Με αυτή την αντιστροφή των ρόλων, με την κόρη να χαστουκίζει τη μητέρα κι όχι το αντίθετο, η Μέιερε θέτει σε κίνηση μια ιστορία όπου οι καθιερωμένοι οικογενειακοί ρόλοι αναποδογυρίζουν, αποκαλύπτοντας τις παθογένειες που κρύβονται ακόμα και στις πιο ευτυχισμένες –φαινομενικά– οικογένειες. Το “The Line” εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις αντιθέσεις, π.χ. το ειδυλλιακό τοπίο της μικρής πόλης στους πρόποδες των Άλπεων σε αντιδιαστολή με τις μελανιές της πρωταγωνίστριας μετά τον καυγά, με αποτέλεσμα μία άκρως πρωτότυπη ιστορία οικογενειακής δυσλειτουργίας.

Το εύρημα της γραμμής του τίτλου, που είναι πραγματική αλλά και μια μεταφορά για τις αποστάσεις που οφείλουμε μερικές φορές να πάρουμε από αυτούς που αγαπάμε, αξιοποιείται είτε με χιούμορ είτε με μια αίσθηση μελαγχολίας, ενώ το καστ έχει καταλάβει πλήρως το assignment. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει με ευκολία η Στεφανί Μπλανσό, στον απαιτητικό ρόλο του μαύρου πρόβατου, της κόρης που τόλμησε να σηκώσει χέρι στη μητέρα, αλλά και η πρωτοεμφανιζόμενη Έλι Σπανιόλο, στον ρόλο της δωδεκάχρονης αδελφής της, η οποία στρέφεται στον Θεό βλέποντας τους ενήλικες γύρω της να συμπεριφέρονται σαν παιδιά.

Η φωτογραφία της Ανιές Γκοντάρ και το μοντάζ της Νελί Κετιέ, γνωστές από τις συνεργασίες τους με την σπουδαία Γαλλίδα σκηνοθέτιδα Κλερ Ντενί, είναι επίσης αξιοζήλευτες.

Η πρώτη αιχμαλωτίζει το γκρίζο τοπίο και το χειμωνιάτικο φως με μια υπέροχη καθαρότητα, ενώ η δεύτερη δίνει ρυθμό και νεύρο στην ιστορία.

Το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι απλά ένας μικρός θρίαμβος για την Ούρσουλα Μέιερ, μια άξια προσθήκη σε μια πολυβραβευμένη φιλμογραφία, αλλά και μια απόδειξη ότι μπορείς να μιλήσεις για τον θεσμό της οικογένειας και τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της με φρέσκο τρόπο και χωρίς μελοδραματισμούς.