Every breath you take

Σύνοψη: Ο Φίλιπ και η οικογένειά του βρίσκονται υπό την μυστηριώδη σαγήνη του Τζέιμς, όταν η Ντάφνι, ασθενής του πρώτου και αδερφή του δεύτερου, αυτοκτονεί.

Άποψη: Η ταλαιπωρημένη παραγωγή του “Every Breath You Take” ή όπως είχε τιτλοφορηθεί αρχικά “You Belong to Me”, βρήκε επιτέλους συντελεστές και καστ για να το υλοποιήσουν μετά από περίπου 10 χρόνια συζητήσεων όμως ο χρόνος φαίνεται ότι δεν λειτούργησε υπέρ τους.

Το ψυχολογικό θρίλερ που επικαλείται πατάει σε πολλά ήδη πεπραγμένα από αυτά που ακόμα και αν δεν μπορείς να τα τοποθετήσεις με ακρίβεια σε παλαιότερες ταινίες, είσαι σίγουρος ότι τα έχεις ξαναδεί.

Και από την άλλη, υπάρχουν κάποια που γνωρίζεις ακριβώς την προέλευσή τους και ενώ δεν υπάρχει έκπληξη υπάρχει σαφώς μία απογοήτευση. Γιατί έως πότε ο Σαμ Κλάφλιν θα ενσαρκώνει τον villain -με τρομερή επιτυχία πάντως- και ο Κέισι Άφλεκ τον μουδιασμένο από την θλίψη άνδρα; Οι δυο φιγούρες μοιάζουν να έχουν προσγειωθεί στην ταινία του Βον Στάιν (την δεύτερη μεγάλου μήκους μετά το “Terminal” με την Μάργκο Ρόμπι) από άλλα φιλμ του παρελθόντος, επαναλαμβάνοντας σχεδόν μηχανικά και με την μισή ένταση  συμπεριφορές χαρακτήρων που άλλοτε είχαν αποδώσει και με το παραπάνω (βλέπε “Manchester By the Sea”). 

Βέβαια, εδώ και να ήθελαν, δύσκολα θα έλαμπαν, όχι μόνο οι δυο τους αλλά και οι γυναικείοι χαρακτήρες από την Μισέλ Μόναγκαν (“Gone Baby Gone”) και την Ίντια Έισλεϊ (“I Am The Night”) που ενσαρκώνουν μητέρα και κόρη αντίστοιχα, αφού το σενάριο δεν διαθέτει το πλεονέκτημα της έκπληξης παρά μία μανία να κάνει κάθε σκηνή προβλέψιμη και να περιορίζεται στο να απαθανατίζει το προσποιητό σοκ.

Σε αυτό το κλίμα θεατρινίστικης αγωνίας, δε νιώσαμε το κλειστοφοβικό αίσθημα και την νευρικότητα της υποψίας όπως περιμέναμε από μία ταινία που υποδηλώνει την απειλή στον τίτλο της.

Κατά έναν περίεργο τρόπο, το “Every Breath You Take” είναι περισσότερο δράμα παρά ψυχολογικό θρίλερ αλλά είτε έτσι είτε αλλιώς είναι εξίσου ασήμαντο.